Sam en Clarissa wilden een ontmoeting.
Ze wilden hun nepbedrijf aanprijzen.
Ze wilden mij ervan overtuigen om tweehonderdvijftigduizend dollar te betalen.
Ze wilden het plan dat ze weken geleden waren begonnen, afmaken.
Morgen zouden ze hun vergadering hebben, maar niet de vergadering die ze gepland hadden.
Ik legde de Map der Waarheid in het midden van de tafel en deed het licht uit.
Sam arriveerde de volgende middag precies om drie uur. Zijn lease-SUV reed snel mijn oprit op en slingerde wat sneeuw naar de stoeprand, alsof hij een onderhandeling instapte waarvan hij dacht dat hij die al gewonnen had.
Clarissa stapte uit de passagiersstoel in een felgekleurde camelkleurige jas, met een fles champagne met gouden rand in de ene hand en haar laptoptas in de andere. Ze hield de fles omhoog alsof ze aankwam bij een feestje in een realityshow in een buitenwijk.
Ik deed de deur open voordat ze klopten.
“Kom binnen,” zei ik.
Clarissa pakte de fles met een brede glimlach.
« We hebben iets speciaals meegebracht, » kwetterde ze. « Ik dacht dat het de zaken wat makkelijker zou maken. »
« Zet het op tafel, » instrueerde ik.
De woonkamer was precies zo ingericht als ik had bedacht: drie stoelen tegenover me, de lange tafel was leeg op een nette stapel documenten na en de blonde dames zaten rustig op de bank achter me.
Hun aanwezigheid deed Sam even stilstaan. Hij keek hen verward aan en forceerde toen een grijns.
« We wisten niet dat er publiek was », zei hij.
« Jij hebt ze uitgenodigd, » antwoordde Rose kalm. « Alleen niet met je woorden. »
Sam fronste, maar gaf geen antwoord.
Clarissa pakte zijn arm.
« Laten we beginnen, » zei ze. « We hebben veel te bespreken. »
Ze volgden mij naar de tafel.
Clarissa knalde de champagne open en schonk drie glazen in: één voor zichzelf, één voor Sam en één voor mij. Ik raakte de mijne niet aan.
Sam hief zijn glas.
“Op naar een nieuw begin,” zei hij.
Ik heb de mijne niet grootgebracht.
« Laten we het erover hebben waarom je hier bent, » zei ik.
Clarissa schoof op haar stoel, opende haar laptop en startte een PowerPoint-presentatie.
« We houden het simpel, » zei ze. « De kerstdecoratieketen is klaar voor de lancering. We hebben al leveranciers klaarstaan, de voorraad veiliggesteld en een projectiemodel. Je hoeft maar tweehonderdvijftigduizend te investeren. »
Ze klikte razendsnel door de dia’s. Neppe cijfers, nepprognoses, nepinventarislijsten. Op het eerste gezicht zag alles er gepolijst uit, maar er waren geen vergunningen, geen licenties, geen operationeel plan – niets concreets.
Sam boog zich voorover.
« Dit is een win-winsituatie », zei hij. « Je helpt ons op weg, en zodra het bedrijf groeit, zie je al in het eerste jaar rendement. »
Ik keek ze allebei aan zonder met mijn ogen te knipperen.
« Waar is uw marktanalyse? » vroeg ik.
Clarissa bleef een halve seconde verstijven voordat ze weer bijkwam.
« Nou, we hebben ons onderzoek gedaan, » zei ze. « Het staat in onze aantekeningen. »
“Laat het me zien,” antwoordde ik.
Ze bladerde nog eens door haar dia’s, op zoek naar iets dat niet bestond.
« Het staat in onze aantekeningen, » herhaalde ze. « We kunnen het versturen. »
« Uw verzekering? » vervolgde ik. « Uw vergunningen, uw huurovereenkomsten, de locatie van uw winkel, uw aansprakelijkheidsdekking, uw bedrijfsvergunningen? »
Sam ging heen en weer op zijn stoel zitten.
« We zijn dat aan het afronden », zei hij.
« En toch vraag je er vandaag tweehonderdvijftigduizend dollar voor », merkte ik op.
Clarissa hief haar kin op.
« Het is kerstweek, » zei ze. « De kantoren zijn gesloten. We krijgen alles na de feestdagen. Je weet hoe het werkt in het bedrijfsleven. »
“Ik weet hoe legitieme zaken werken,” antwoordde ik.
Sams mond verstrakte. Hij leunde achterover en sloeg zijn armen over elkaar.
« Mam, we proberen iets op te bouwen, » zei hij. « Je hebt het altijd over verantwoordelijkheid en initiatief. Wij nemen initiatief. »
Ik opende de Map der Waarheid.
Het geluid van het opengaan van de sluiting deed Sam met een ruk naar voren schieten.
« Voordat we verder gaan, » begon ik, « wil ik opheldering. »
« Waarover? » vroeg Clarissa, haar toon was al minder zelfverzekerd.
« Over waarom je mijn naam bij de bank hebt gebruikt zonder toestemming, » zei ik.
Sams gezicht verdween van kleur. Clarissa’s champagneglas bevroor halverwege haar lippen.
De gouden dames zaten doodstil achter mij.
Sam forceerde een lach.
« Wat? » zei hij. « Mam, dat moet een misverstand zijn. »
Ik legde de notariële bankgegevens op tafel.
« Drie bezoeken, » zei ik. « Drie pogingen. Eén frauduleuze kredietaanvraag. »
Clarissa knipperde snel met haar ogen.
“Sam, welke kredietaanvraag?” vroeg ze.
Hij keek haar waarschuwend aan, maar ze negeerde hem en draaide zich naar de gouden dames, alsof ze hoopte dat ze haar zouden helpen.
Ze bewogen niet.
« En hier », vervolgde ik, « is het verslag waarin je de familie vertelde dat ik morgen de tweehonderdvijftigduizend zou geven. »
Clarissa’s wangen verloren alle kleur.
“Wie heeft je dat verteld?” fluisterde ze.
« Je eigen gedrag bevestigt het, » antwoordde ik, terwijl ik Eva’s aantekeningen naar voren schoof.
Sam streek met zijn hand door zijn haar.
« Mam, je blaast dit buiten proportie op, » zei hij. « We waren een bedrijf aan het plannen. We hadden je steun nodig. »
« Je had mijn handtekening nodig, » corrigeerde ik. « En mijn bezittingen. »
Clarissa boog zich voorover.
« Kijk, we zijn allemaal familie, » zei ze. « We hadden je huis toch al nodig. Waarom maken we dit zo dramatisch? »
De kamer werd stil. Sam sloot zijn ogen alsof hij meteen wist dat die woorden fataal zouden zijn.
Rose’s wenkbrauwen gingen omhoog. Mary wisselde een blik met Anne.
Clarissa realiseerde zich te laat wat ze had opgebiecht.
Ik pakte de kleine afstandsbediening op tafel en drukte op de knop.
De tv aan de muur ging aan en speelde het geluid van tien minuten eerder af. Clarissa’s stem vulde de kamer.
« We hadden je huis toch nodig. Waarom maken we er zo’n drama van? »
De toon was kristalhelder.
Clarissa’s ogen werden groot van afschuw.
« Je hebt ons opgenomen, » zei ze.
« Elke minuut, » antwoordde ik. « Elke interactie, elk verzoek, elke leugen. »
Sam sloeg met zijn handpalm op tafel.
« Mam, serieus, » zei hij.
Ik negeerde zijn uitbarsting en legde het tweede dossier voor hen neer.
« Identiteitsfraude, » zei ik. « Federale schending. » Alleen al de titel deed Clarissa dieper in haar stoel zakken.
Ik opende het en liet het exemplaar van het kredietlimietformulier met de vervalste handtekening zien.
« Dit is geen misverstand, » zei ik. « Dit is een misdrijf. »
Sam slikte moeizaam. Zijn hand trilde lichtjes toen hij naar het document reikte, maar het niet aanraakte.
« Je hebt me met Kerstmis vernederd, » zei ik. « Je hebt zonder toestemming in mijn financiën gegrepen. Je hebt mijn naam gebruikt met vreemden. Je hebt je schoonfamilie verteld dat ik ermee had ingestemd jullie levens te financieren. Je probeerde me af te schilderen als onstabiel om controle te krijgen over mijn nalatenschap. »
Clarissa veegde haar gezicht af.
« Het was niet onze bedoeling dat het zo ver zou komen, » fluisterde ze.
« Dat deel klopt, » antwoordde ik. « Je hebt verder gepland dan je aankon. »
Sam boog zich voorover en sprak met gedempte stem.
« We hadden gewoon hulp nodig, » zei hij. « Dat is alles. »
« Je wilde eigenaarschap, » corrigeerde ik hem. « Je wilde controle. En je wilde toegang. Maar je verwachtte geen documentatie. »
Sam keek naar de gouden dames alsof hij hoopte op medelijden.
Rose staarde terug, onbewogen. Mary sloeg haar armen over elkaar. Anne schudde één keer haar hoofd.
Clarissa fluisterde: « Wat gebeurt er nu? »
‘Nu,’ antwoordde ik, ‘luister jij eens.’
