« Hiermee wordt het volledige eigendom van Winter Estate overgedragen aan de St. Helena Foundation », legde hij uit. « Zodra u tekent, wordt het landgoed een charitatief bezit. Geen enkel individu, familie of anderszins kan er aanspraak op maken. »
« Goed, » antwoordde ik. « Dat is precies de bedoeling. »
Ik opende mijn pen en begon te tekenen. Elke handtekening voelde kalm, weloverwogen en definitief.
Harrington bekeek elke pagina terwijl ik ze doornam en maakte van elke pagina een groeiende stapel voltooide overdrachten.
Toen we bij het laatste formulier aankwamen, bleef hij even stilstaan.
« Zodra dit is ingediend, heeft Sam geen juridische mogelijkheid meer om terug te keren naar de nalatenschap », zei hij. « Niet via curatele, niet via erfenis, niet via bezwaar. »
“Hij heeft zijn keuze gemaakt,” antwoordde ik.
Ik ondertekende de laatste regel, sloot de map en schoof deze naar hem toe.
« Het is klaar, » bevestigde Harrington. « Ik archiveer alles binnen een uur. »
Ik stond op.
“Dank je wel,” zei ik.
Hij knikte kort.
« Als Sam of Clarissa nog meer proberen, » zei hij, « neem dan onmiddellijk contact met mij op. »
“Dat zal ik doen,” antwoordde ik.
Ik verliet het kantoor en stapte de koude lucht in. De sneeuw viel lichtjes over het trottoir, zo dun dat je het asfalt eronder kon zien.
Ik ontgrendelde mijn auto en legde de map erin.
Terwijl ik de deur dichtdeed, klonk er een scherpe stem vanaf de andere kant van het terrein.
“Adèle.”
Ik draaide mij om.
Clarissa stond bij de ingang, haar jas hing over één schouder, haar haar was warrig en haar make-up zat onder de strepen. Ze zag eruit als iemand die de hele nacht niet had geslapen.
Ze rende op me af en verloor bijna haar evenwicht op de ijzige grond.
« Dit kun je niet doen, » flapte ze eruit. « Alsjeblieft, je mag het huis niet innemen. »
“Dat heb ik al gedaan,” zei ik.
Haar borstkas ging op en neer, haar ademhaling was onregelmatig.
« Je begrijpt het niet, » zei ze. « Sam zei dat je emotioneel was. Hij zei dat je gewoon boos was. Ik had niet gedacht dat je echt… »
« Je hebt er niet over nagedacht, » corrigeerde ik kalm. « Dat is het probleem. »
Ze klemde haar handen samen.
« Luister alsjeblieft, » zei ze. « Sam heeft je geld al vóór Kerstmis gebruikt. Hij kocht cadeaus voor mijn ouders. Hij vertelde hen dat jij alles betaald had. Ik wist het pas gisteren. »
« Je wist genoeg, » zei ik.
Ze schrok van de vastberadenheid in mijn stem.
« Hij vertelde me dat je ermee had ingestemd hem te helpen, » vervolgde ze snel. « Ik geloofde hem. Ik dacht dat jullie erover hadden gepraat. Ik dacht dat je ons steunde. Ik had niet door dat hij tegen iedereen loog. »
« Je hebt het ontdekt toen het je ten goede kwam, » antwoordde ik. « Niet eerder. »
Tranen vulden haar ogen. Ze stapte dichterbij.
« Ik had het mis, » zei ze. « Dat weet ik nu. Ik heb nooit gewild dat het zo ver zou komen. Ik wilde niet dat hij je tot iets zou dwingen. Ik heb geprobeerd hem tegen te houden. »
« Je hebt hem geholpen, » onderbrak ik hem. « Je hebt hem gepusht. Je hebt hem aangemoedigd. Je stond naast hem toen hij me uit zijn huis gooide. »
Haar stem brak.
« Het spijt me, » fluisterde ze.
« Sorry zeggen maakt de intentie niet ongedaan », zei ik.
Clarissa veegde haar gezicht af met haar handrug. Haar stappen waren lichtjes wankel.
« Gaat Sam… naar de gevangenis? » vroeg ze.
Ik liet de vraag in de lucht hangen.
Haar ademhaling werd scherp, oppervlakkig en angstaanjagend.
« Dat hangt van Sam af, » antwoordde ik uiteindelijk. « En van de vraag of hij steeds weer de wettelijke grenzen overschrijdt. »
Ze sloeg haar armen stevig om zichzelf heen.
« Hij stort in, » fluisterde ze. « Hij heeft nauwelijks geslapen. Hij blijft maar heen en weer lopen en zegt dat hij alles verpest heeft. »
« Dat klopt, » zei ik. « Hij heeft hulp nodig. »
« Hij heeft iemand nodig die hem begeleidt, » zei ze. « Iemand die hij vertrouwt. Hij luistert meer naar je dan wie dan ook. »
« Hij luisterde meer naar hebzucht dan naar mij, » antwoordde ik.
Ze slikte moeizaam, terwijl de tranen over haar wangen rolden.
« Ik weet niet wat ik moet doen, » zei ze.
« Je draagt de gevolgen, » antwoordde ik. « Net als volwassenen. »
Clarissa’s benen leken te verzwakken. Ze hurkte lichtjes, haar handen op haar knieën, en probeerde zichzelf bij elkaar te houden.
« Het spijt me, » herhaalde ze met een hese fluistering. « Ik heb je nooit pijn willen doen. »
« Jullie hebben jezelf pijn gedaan, » antwoordde ik. « Jij en Sam hebben dit samen gedaan. Ik ben er alleen mee gestopt jullie te beschermen tegen de gevolgen. »
Ze staarde me aan, met angst, schuldgevoel en wanhoop in haar ogen.
« Is er iets, » vroeg ze, « iets wat ik kan doen? »
« Ja, » zei ik tegen haar. « Ga weg. »
Haar ogen werden groot.
« Ga naar huis, » verduidelijkte ik. « Reken af met Sam. Reken af met je keuzes. Laat mij buiten het verhaal dat je nu schrijft. »
Ze knikte langzaam, verslagen. Geen ruzies meer. Geen optreden meer. Alleen maar accepteren dat de wereld die ze had geprobeerd te construeren van de ene op de andere dag was ingestort.
Ik draaide mij om naar de deur van mijn auto.
« Adele, » fluisterde ze achter me. « Zul je ons ooit vergeven? »
Ik bleef even stilstaan, met mijn hand op de klink.
« Dat hangt van jullie twee af, » zei ik. « Maar ik draag niet langer de last om jullie leven te verbeteren. »
Haar adem stokte. Ze deed een trillende stap achteruit.
Ik opende de deur en stapte naar binnen. Clarissa stond in de sneeuw, haar jas weer wegglijdend, haar armen om zich heen geslagen.
Toen ik de motor startte, bewoog ze niet. Ze keek alleen maar toe.
Ik reed zonder om te kijken het parkeerterrein af.
