« Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn. Ik… Ik was vergeten hoe het voelt om iemand aan je zijde te hebben. »
Rekha knikte zachtjes.
« Ik ben ook nerveus. Ik wil je niet ongemakkelijk maken. Alstublieft… Geef me meer tijd. »
Ze kwamen overeen om tijdelijk in aparte kamers te slapen, waarbij ze een zachte grens aanhielden en elkaars comfort voorop stelden. ‘s Middags zag ik papa en Rekha op het balkon zitten, hete thee zetten, pratend over de tuin en de kinderen op de kleuterschool. Er waren geen tranen meer, alleen stille vragen en verlegen glimlachen.
Het huwelijk van een 65-jarige man en een 45-jarige vrouw wordt niet afgemeten aan hun huwelijksnacht, maar aan het geduld van elke dag: respect, luisteren en opnieuw leren hoe ze samen moeten wandelen. En wij – de kinderen – begrepen dat het helpen van papa niet betekent dat we hem overhaasten om te trouwen, maar dat we kleine stapjes om hem heen moeten zetten zodat hij met veiligheid en warmte uit de eenzaamheid kan komen.
