Ze hadden geen idee. Mijn ouders maakten ruzie over waar ze moesten eten voordat ze gingen inlogeren. Kara was haar make-up opnieuw aan het doen, nog steeds alsof ze gebroken was door de « scène » die ze had veroorzaakt.
Ik haalde diep adem en liet de koude lucht van het vliegveld mijn longen vullen. Toen draaide ik me om en liep ik weg. Geen confrontatie. Geen tranen. Geen uitleg. Gewoon een stille uitgang, alleen vergezeld door het geluid van mijn eigen voetstappen.
Niemand zag me weggaan. Niet mijn ouders. Niet Kara. Niet de toeschouwers die de klap hadden gezien. Ze waren allemaal te verstrikt in hun eigen drama om te merken dat ik voorgoed uit hun baan gleed.
Ik liep door de terminal, via de schuifdeuren en de koele lucht buiten in. Ik heb niet gehuild. Ik heb niet geroepen. Ik keek niet achterom.
Alleen stilte—en het kalme, gestage besef dat ik eindelijk naar iets liep wat ik jaren niet had gevoeld:
Vrijheid.
Hoofdstuk 3: Ontsnapping naar het Paradijs
Eenmaal buiten de drukke terminal ging ik niet naar huis. In plaats daarvan hield ik een taxi aan en vroeg de chauffeur me naar een heel andere terminal te brengen. Terwijl ik stilletjes de droomvakantie van mijn familie aan het ontmantelen was, was een rebelse deel van mij al begonnen met het bedenken van een noodplan. Ik had stiekem een aparte reis geboekt—één ticket naar Maui, het rustigere, rustigere eiland waar ik altijd van had gedroomd om te bezoeken, maar nooit de kans had gehad. Deze keer zou de ontsnapping alleen van mij zijn.
Terwijl ik op de achterbank ging zitten, terwijl de gloed van de voorbijpasserende stadslichten tegen het raam vloog, begon mijn telefoon onafgebroken te trillen. Eerst mijn moeder. Toen mijn vader. Toen Kara. Telefoontjes, sms’jes, meldingen—een lawine van paniekerige berichten. Ik heb er geen enkele geopend. In plaats daarvan blokkeerde ik met een kalme, onverzettelijke veegbeweging alle drie de nummers. De daad bezorgde me een rilling—een mengeling van angst en felle bevrijding. Voor het eerst in mijn hele leven zette ik mezelf op de eerste plaats. Ik koos vrede boven chaos, grenzen boven schuldgevoel.
