« Soms, » zei ik. « Maar het is een goede vorm van vermoeidheid. »
Thuis was het leven met Nathan veranderd in iets dat verdacht veel op normaliteit leek.
We maakten ruzie over kleine dingen – wie aan de beurt is om het vuilnis buiten te zetten, of ananas goed past bij pizza. We vergeleken agenda’s bij koffie, en probeerden avonden te coördineren wanneer geen van ons vergaderingen of telefoontjes had. Hij stuurde me screenshots van artikelen over trends in de toeleveringsketen met opmerkingen als: « Dit kan je in het volgende kwartaal raken. » Ik stuurde hem foto’s van een hond uit het magazijn, een harige bastaard die de jongens informeel hadden geadopteerd, met bijschriften als: « Nieuwe medewerker. Nog geen looneisen. »
Af en toe probeerde mijn verleden terug te komen.
De neef stuurde een lang en ingewikkeld bericht op sociale media, vol gedachten: « Ik had geen idee », « We volgden gewoon Victoria’s voorbeeld » en « De familie moet bij elkaar blijven ».
Ik heb er lang naar gekeken.
Uiteindelijk antwoordde ik met drie zinnen.
« Ik waardeer het dat je je mond uitspreekt. Ik hoop dat het goed met je gaat. Ik richt me op de mensen die aan mijn zijde stonden toen er niets meer te winnen viel. »
Daarna heb ik de thread gedempt.
Het was geen woede. Dat was de limiet.
Op het eerste jubileum van het oorspronkelijke gala organiseerde de Cole Carter Foundation een kleiner evenement in een magazijn in plaats van in een hotel.
We hingen lampjes langs de spanten. We zetten klapstoelen op tussen de netjes gerangschikte pallets. Cateringbedrijven brachten eten op grote aluminium schalen in plaats van zilveren koepels. De beurshouders spraken opnieuw, maar dit keer stonden ze op een plek die hun toekomst betaalde.
Aan het einde van de avond werd ik benaderd door een van de oudere medewerkers, een man die vanaf het allereerste begin met mijn vader had samengewerkt.
