Kort voor middernacht stond Richard Hale op en tikte op zijn glas. De stilte is neergedaald. Daniel ging rechtop zitten, overtuigd dat er een nieuw tribuut zou volgen.
Richard glimlachte. « Voordat ik verder ga, wil ik iemand bedanken die essentieel is voor vanavond. »
Mijn hart sloeg een slag over.
Toen zei hij mijn naam.
« Emily Wright, zou je bij ons kunnen komen? »
De sfeer veranderde onmiddellijk. Daniels gezicht is ontdaan van zijn kleuren. Vanessa’s glimlach verstijfde. Mijn handen trilden, maar ik zette het dienblad voorzichtig terug.
Ik ben vooruitgegaan.
Elke stap leek door de hele kamer te galmen. De gezichten smolten samen, maar ik voelde elke blik. Daniel hield me niet tegen. Die stilte vertelde me alles.
Richard verwelkomde me met een welwillende kalmte. « Velen kennen Daniel als een opkomend bestuurder, » zei hij. « Wat weinigen weten, is wie er lang voor vanavond achter hem stond. »
Een gemompel ging door de kamer.
« Jarenlang organiseerde Emily diners met klanten, bekeek ze contracten laat op de avond, legde ze beslissende contacten — zonder titels, zonder erkenning. »
Daniel slikte. Vanessa wiebelde in haar stoel.
« Sommige van onze sterkste samenwerkingen bestaan omdat Emily heeft gezien wat anderen genegeerd hebben, » vervolgde Richard. « Inclusief een ethisch rapport dat drie maanden geleden op mijn bureau is aangekomen. »
De stilte is totaal geworden.
Daniel probeerde in te grijpen. « Richard, het is echt niet— »
« Het is precies het juiste moment, » onderbrak Richard.
Hij draaide zich naar mij toe. « Emily vroeg me niet om wraak of beloning. Ze stelde me maar één vraag: doet de waarheid ertoe? »
Ik herinnerde me dat gesprek, de slapeloze nachten die eraan voorafgingen.
« Het deed ertoe, » antwoordde hij eenvoudig.
Toen, tegenover de vergadering: « De raad onderzocht Daniels gedrag, zowel professioneel als persoonlijk. Leiderschap vereist integriteit. »
De promotie die die avond werd gevierd, kondigde hij aan, zou niet plaatsvinden.
