Ik heb niet gepocht. Ik had het niet nodig. De stilte die volgde was genoeg.
Ik bleef leven. Om ‘s ochtends langs de zee te wandelen. Om te tuinieren. Om via een stichting die ik had opgericht andere oudere vrouwen te ondersteunen die geconfronteerd werden met misbruik, uitwissing, eenzaamheid. Het was geen wraak. Het was een continuïteit.
Mijn zoon heeft nooit zijn excuses aangeboden. Hij koos voor stilte. Ik accepteerde deze keuze, niet uit vergeving, maar omdat ik niets meer verwachtte.
Op een dag hield een jonge vrouw me aan op een pad en zei: « Jij bent degene die niet verdwenen is. »
Ze had gelijk.
Als je ooit bent afgewezen, geminimaliseerd of als onzichtbaar behandeld vanwege je leeftijd, je zachtheid of je stilte, onthoud dan dit: tijd verzwakt je niet. Het scherpt je.
Ik vocht niet door het geluid. Ik ging rechtop staan. Ik heb gedocumenteerd. Ik weigerde te verdwijnen.
En soms is dat hoe je wint.
