De volgende dag verving woede de schok. Ik begreep dat ik deze situatie niet kon laten passeren zonder actie te ondernemen.
Ik begon met het contacteren van alle gasten. Iedereen was geschokt toen ze hoorden dat het feest inderdaad had plaatsgevonden. De excuses stroomden binnen, oprecht en ongemakkelijk. Ik stelde hen gerust, maar intern nam ik een duidelijke beslissing.
Mijn zus belde me ‘s middags. Zijn stem klonk nerveus, bijna schuldig. Ze wist dat ze een grens was overschreden. Ik legde haar rustig uit dat het feest nooit was afgelast en dat mijn dochter de hele dag had gewacht op vrienden die nooit zouden komen.
Zijn excuses waren snel, bijna mechanisch. Ik verhief mijn stem niet. Ik had het niet nodig. De schade was al aangericht.
Toen belde ik mijn ouders. Ze leken de situatie te bagatelliseren en noemden het een simpel misverstand. Ik herinnerde hen eraan dat ze niet eens de moeite hadden genomen om te kijken of hun kleindochter een fijne verjaardag te wensen. Mijn vader fluisterde een excuus, maar het klonk hol.
Op dat moment stopte ik met proberen iedereen tevreden te stellen.
Ik besloot een nieuw feest voor mijn dochter te geven. Een echte. Alleen omringd door mensen die echt om haar gaven.
De volgende dag vierden we zijn verjaardag opnieuw. De kinderen lachten, de volwassenen waren aanwezig, welwillend. Mijn dochter straalde. De sfeer was warm, oprecht, rustgevend.
Ik realiseerde me dat liefde niet afhangt van bloedbanden, maar van daden.
