Toen de politie ingreep wegens fraude en vervalsing, begreep ik dat ik niet langer de discrete en bescheiden vrouw was die men als verpletterd beschouwde. Ze hadden geprobeerd me uit mijn eigen leven te zetten. Ze verloren veel meer dan ze hadden gedacht.
Ik heb mijn huis terug. Maar bovenal heb ik mijn waardigheid teruggewonnen. Met een deel van de erfenis heb ik een vereniging opgericht om familieverzorgers te ondersteunen, degenen die alles geven zonder ooit erkend of beschermd te worden.
Mijn zoon begon langzaam te begrijpen wat zijn grootmoeder en ik hadden meegemaakt. Een jaar later, in de tuin vol rozen, realiseerde ik me één essentieel ding: soms is de sterkste liefde degene die beschermt, zelfs na de dood.
Ik ben niet langer onzichtbaar.
Ik ben thuis.
