« Het volgende plan was drugs, » vervolgde de agent. « Geleidelijk schadelijke stoffen toedienen tijdens je zwangerschap, een miskraam veroorzaken die je mentaal moest breken, en uiteindelijk je leven nemen onder het voorwendsel van een persoonlijke tragedie. Dit is een zeer berekende en wrede misdaad. »
Ik dacht aan mijn kind en tranen liepen weer over mijn wangen. Mijn zoon werd vergiftigd en werd geleidelijk zwakker. Mark stelde bewust de ziekenhuisopname uit zodat de baby het niet zou overleven.
« De verzekering dekt tien miljoen dollar, » zei de agent. Voor dat bedrag probeerde Mark mij en onze baby te vermoorden. Hoeveel was ons zevenjarige huwelijk waard? Was zijn liefde voor mij volledig nep?
Ze onderzochten ook Ambers handlanger, een verpleegster. Ze was achtentwintig jaar oud en ontmoette Marek op een farmaceutische beurs. Ze bundelden hun medische kennis om de perfecte misdaad te plannen. Na hun arrestatie gaven ze elkaar de schuld. Mark riep naar Amber, « Dat was jouw idee! » Amber antwoordde: « Jij was degene die zei dat je het verzekeringsgeld wilde! » De twee die zogenaamd verliefd waren, verraadden elkaar zodra ze betrapt werden.
De agent stond op. « Uw man zal worden aangeklaagd voor poging tot moord, verzekeringsfraude en vervalsing van medicijnen. Verpleegkundige Amber zal ook worden aangeklaagd voor medeplichtigheid. We zorgen voor de veiligheid van jou en je dochter.
« Dank je, » zei ik, terwijl ik diep boog. Toen streelde ik Lily’s hoofd. Zonder dit kind zou ik hier niet zijn.
De agent keek Lily vriendelijk aan. « Je dochter is echt dapper. Dat hij dit allemaal op vijfjarige leeftijd kan doen, is buitengewoon.
Lily keek verlegen naar beneden, maar glimlachte lichtjes.
Het proces tussen Mark en Amber duurde vier maanden. Ik getuigde met een trillende maar vaste stem, waarin ik elk detail van het verraad beschreef. Het bewijs dat Lily verzamelde, vormde de basis voor de vervolging.
Mark werd veroordeeld tot vijfentwintig jaar gevangenisstraf. Amber krijgt vijftien jaar voor samenzwering. Beiden gingen in beroep, maar de beroepen werden afgewezen. De laatste keer dat ik Mark in de rechtszaal zag, leek hij een ander persoon—uitgemergeld, zonder twinkeling in zijn ogen. Onze blikken ontmoetten elkaar slechts één keer. Hij leek iets te willen zeggen, maar uiteindelijk zei hij niets en keek weg. Ik voelde niets. Geen haat meer, geen verdriet meer. Ik accepteerde stilletjes dat deze persoon mijn leven had verlaten.
Nadat het vonnis was bekendgemaakt, zijn Lily en ik in een nieuw huis gaan wonen. Het was een klein appartement, maar het had veel zonlicht en lag dicht bij het park. Ik keerde terug naar de verpleegkunde, en hoewel mijn vakgebied na zeven jaar was veranderd, vond ik het in de loop der jaren erg bevredigend. Mijn collega’s, die mijn verleden kenden, steunden me enorm.
‘s Avonds was het doorbrengen van tijd met Lily voor mij de grootste vreugde. « Mam, ik heb vandaag op school een tekening gemaakt, » zei ze enthousiast. « Kijk, mama en Lily houden elkaars hand vast. » De tekening die ze me liet zien, toonde twee glimlachende figuren.
« Wat lief, Lily, » zei ik terwijl ik haar omhelsde. Dankzij het feit dat dit kind bij mij was, kon ik doorgaan.
Op een avond vroeg Lily plotseling: « Mam, is de baby gelukkig in de hemel? »
Ik keek omhoog naar de sterrenhemel buiten het raam. « Ik weet zeker van wel. En ik denk dat hij altijd over ons waakt. »
Lily dacht even na en zei toen: « Ik vraag me af of de baby blij is dat ik mama heb beschermd. »
« Natuurlijk wil ik dat, » zei ik zacht, terwijl ik haar boven me hield.
