nNadat ik was bevallen, verklaarde de familie van mijn man: « Volgens onze gebruiken hoort het eerste kind bij de grootouders. » Toen ik nee zei, grijnsde zijn moeder en beschuldigde me ervan hun voorouders niet te respecteren. Mijn man stond daar gewoon, gevangen tussen zijn ouders en mij in. Die avond heb ik een stille telefoontje gepleegd. Tegen de ochtend vonden ze een brief in hun brievenbus—en op het moment dat ze hem lazen, brak chaos los.
« Wat heb je gedaan? » vroeg hij, met grote ogen.
« Welke andere keuze had ik? » fluisterde ik.
Hij stormde de gang in, en zelfs vanuit mijn kamer hoorde ik Marilyns stem in hysterie wegzinken.
Tegen de tijd dat ik uit het ziekenhuis werd ontslagen, had ik gedaan wat elke moeder zou doen om haar kind te beschermen. Ik heb tijdelijk alleenrechtelijk gezienschap en een staken-en-desist-bevel ingediend dat mijn schoonfamilie verbiedt voogdij aan te vragen. Elk document werd notarieel bekrachtigd en bij hun huis bezorgd met één boodschap erbij: Mijn zoon is niet van jou. Test me niet.
Toen Evan terugkwam, stond zijn gezicht strak van woede.
« Je hebt ze overvallen, » zei hij.
Ik lachte bitter. « Ze probeerden mijn baby af te pakken. En ik heb ze overvallen? »
« Je hebt niet eens eerst met mij gesproken! »
« Dat heb ik. Je hebt gewoon niet voor ons opgekomen. »
Hij keek weg. « Het is ingewikkeld. »
« Dat is het niet. Je beschermt je kind—of je doet het niet. »
Voor het eerst herkende ik de man met wie ik getrouwd was niet.
Unwelcome Visitors
Two days later, a hard knock shook the front door. Marilyn stood on the porch, smiling sweetly, Thomas looming behind her.
“We just want to talk. As a family.”
“There’s nothing to discuss.”
“You’re acting like we tried to kidnap him,” she sighed.
“You told me you were taking him.”
“It’s tradition,” Thomas said.
“Leave my property.”
Marilyn’s smile sharpened. “You can make this difficult, but you won’t win.”
