« Kom op, mam. Laten we naar binnen gaan, » zei Marco’s oppas kalm.
« Oh, ik mag daar niet naar binnen, meneer. Ik draag alleen pantoffels. Dan wordt mijn baas boos—hij wacht buiten op me. »
Marco’s gezicht werd plotseling hard.
« Wie heeft je laten wachten in de hitte? »
« Mevrouw Stella… is binnen. »
Marco greep Nanay Loring’s arm.
« Kom op, mam. In mijn restaurant ben jij de koningin. »
Ze gingen naar binnen. Iedereen keek op—obers, personeel en klanten—toen ze hun baas zelf een oudere dienstmeid zagen helpen.
Marco nam Nanay Loring mee naar de VIP Room, een glazen ruimte in het midden van het restaurant die voor iedereen duidelijk zichtbaar was.
Hij liet haar op de zachtste stoel zitten.
« Ober! » riep Marco. « Speciale biefstuk, kreeft en ijsthee voor mama. Van het huis. Ik kook het zelf wel. »
Vanaf haar tafel werd mevrouw Stella bleek.
Haar assistente… in de VIP-ruimte?!
Ze stond op en rende naar binnen.
« Pardon! Wat is hier aan de hand? Nanny! Waarom ben je binnengekomen? Ik zei toch dat je buiten moest blijven! »
Marco draaide zich naar Stella, zijn blik koud en scherp.
« Mevrouw, kent u haar? »
« Ja! Dat is mijn assistent! Ze is gênant voor de klanten! »
« Mevrouw, » Marco’s stem was luid en duidelijk, « die vrouw is de reden dat ik vandaag leef. Als ik honger had en niets had, gaf ze me te eten. »
Het hele restaurant viel stil.
« Hier in Casa D’Oro, » voegde Marco toe, « is er geen plaats voor de armen. De VIP-ruimte is voor mensen met een hart van goud. Nanay Loring, ze verdient het. »
Hij bekeek Stella van top tot teen.
