Een jaar later richtte Liam een non-profitorganisatie op die alleenstaande ouders hielp die alles verloren hadden. Hij noemde het Maya’s Hope , vernoemd naar zijn oudste dochter, hoewel het idee van Elena kwam. Tijdens de openingsceremonie vroegen verslaggevers naar zijn motivatie.
Hij zei simpelweg: « Niemand zou het leven alleen moeten doorstaan. Soms is de beste manier om het verleden te herstellen, iets goeds te doen voor anderen. »
Elena stond naast hem en hield zijn hand vast terwijl hun kinderen in de buurt speelden. De camera’s flitsten, maar geen van beiden maalde om de aandacht. Wat telde, was dat ze iets hadden herbouwd dat de moeite waard was om te behouden.
Die winter, op een andere koude ochtend, bijna identiek aan die waarop hij haar had teruggevonden, liep Liam langs dezelfde straathoek. Die was nu leeg, op de stille herinnering aan wat ooit was geweest na.
Hij keek naar de grijze lucht en fluisterde: « Dank je wel dat je me vergeeft. »
Omdat sommige verhalen niet over rijkdom of succes gaan, maar over tweede kansen en de moed om opnieuw lief te hebben nadat je alles verloren hebt.
💬Zou je hem hebben vergeven als je Elena was, of zou je voorgoed zijn weggelopen?
