Je kunt het niet zomaar alles geven. Ze is een loser. Ze heeft haar eigen bedrijf verpest. Hij kan zijn rijkdom niet beheren. Ze had haar zaak niet verpest, zei Josephine kil. Ze werd gesaboteerd. We volgden de verkoop van de aandelen short. Patricia, we weten dat Gregory zijn voordeel gebruikte om haar investeerders bang te maken en haar op haar knieën naar huis te laten terugkeren.
Hij had haar hier nodig. Hij had haar onder zijn hoede nodig, want hij wist dat deze dag zou komen. Josephine kwam dichter bij haar zoon. Je hebt haar been gebroken zodat je haar een kogel kon geven. En toen schopte je een kogel in een sneeuwstorm. Ik rende tegen haar, riep Gregory, terwijl hij zijn hand op tafel sloeg. Ik zet het eten op deze tafel.
Dit is mijn thuis. Het is niet jouw thuis, » onderbrak meneer Vance met een verveelde en dodelijke stem. « Technisch gezien ben je op privéterrein vanuit het noorden. Ben je aan het betreden van privéterrein? Gregory’s gezicht werd paars. « Ik ben haar vader. Biologisch? Ja, » zei ik terwijl ik de kamer binnenliep. Ik liep naar Ree toe, die in de kussens van de bank lag.
Ik pakte de laptop uit haar handen. Ze verzette zich niet. Maar juridisch gezien ben je slechts een last die ik heb geërfd. Ik keek naar het document op tafel. Mijn naam stond erop, gedrukt in zwarte inkt. Het was niet zomaar een huis. Het was vrijheid. Het was de hoofdstad die ik nodig had om een nieuw leven te beginnen. Het was het wapen dat ik nodig had om hem te beëindigen. Wat wilt u doen, juffrouw Harrison? vroeg Vance me. Hij vroeg het niet aan Josephine.
Hij vroeg het me. De machtsoverdracht was absoluut. Ik keek naar Gregory. Hij hijgde, zweette, zijn ogen dwaalden door de kamer, op zoek naar een hoek, een leugen, een uitweg. Hij keek me aan en ik zag dat hij zich klaarmaakte om te smeken. Hij zou de familiekaart spelen. Hij zou praten over bloed, loyaliteit en alles wat hij een uur geleden had bevroren. Ik zei dat hij gaat.
