Ik keek hem lange tijd aan. Ik dacht aan mijn moeder. Aan haar brief.
“Vergeving is niet voor degene die gekwetst is. Het is voor degene die wil blijven leven.”
We hebben het geaccepteerd.
Met een deel van de erfenis hebben we de Carmen Ríos Foundation opgericht, die zich inzet voor vrouwen die, net als zij, jarenlang zichzelf hebben onderdrukt uit liefde, angst of gewoonte. Vrouwen die een uitweg nodig hadden, een stem, een kans.
Een jaar later keerden we terug naar de begraafplaats. Deze keer waren er geen wanhopige tranen. Alleen verse bloemen en een heldere hemel.
‘Je hebt het juiste gedaan, mam,’ fluisterde ik. ‘Je hebt ons tot het allerlaatste moment beschermd.’
María kneep in mijn hand. Javier knikte zwijgend.
Mijn vader bleef een paar stappen achter me. Hij kwam niet dichterbij, maar hij ging ook niet weg.
Er was die dag geen bruiloft.
Er was rechtvaardigheid.
Er zat waarheid in.
En eindelijk… was er vrede.
