Toen de rechter het straatverbod tegen mijn schoonmoeder hardop voorlas, zakte ze in elkaar. Maar het waren niet de juridische gevolgen die het braken. Het is de stem van mijn zevenjarige dochter, opgenomen tijdens therapiesessies, trillend, vragend: « Wil God echt dat ik sterf, zoals oma Judith zegt? »

Mijn naam is Bethany, en ik ga het verhaal vertellen over hoe verwrongen « profetieën » bijna de wil van mijn dochter om te leven vernietigden, en waarom ik stiekem zes weken therapie moest opnemen om te bewijzen dat gevaar niet altijd met hoorns komt. Soms komt hij binnen met zelfgebakken koekjes en een Bijbel onder zijn arm.

Het gebeurde allemaal acht maanden geleden, in ons kleine stadje in Tennessee, waar iedereen elkaar kent en familieloyaliteit voorop staat. Waar het voor de rechter brengen van je schoonmoeder jou de slechterik maakt, niet de vrouw die een kind vertelde dat God de datum van haar dood had vastgesteld.

De belangrijkste mensen in dit verhaal zijn Meadow, mijn dochter, die alleen haar grootmoeder in de keuken wilde helpen en verhalen over engelen wilde horen; mijn man Colton, een high school footballcoach, te lang verblind door de religieuze manipulatie van zijn moeder; en Judith, mijn schoonmoeder, 62 jaar oud, een voormalige parochiesecretaresse, die zei dat God elke ochtend om 5:17 uur tot haar sprak.

Er is ook Earl, mijn schoonvader, die elke « visioen » van zijn vrouw bevestigde, en mijn zus Fern, een familierechtadvocaat, die me leerde dat liefhebben van je kind soms betekent dat je oorlog verklaart aan degenen die het hadden moeten beschermen.

Dit verhaal gaat niet alleen over een familieconflict. Het laat zien wat er gebeurt wanneer religieuze autoriteit een wapen wordt, wanneer jaloezie wordt vermomd als goddelijke openbaring, en wanneer een moeder moet kiezen tussen het bewaren van vrede en het behoud van het leven van haar kind.

Ik ben opgevoed met respect voor de ouderen, met het idee dat je altijd de familie moet eren. Maar op de dag dat Judith mijn dochter in de ogen keek en haar vertelde dat ze had gebeden dat ze zou verdwijnen en dat God had geantwoord: « snel », brak er iets in mij.

Niemand wilde me geloven. Judith had zwangerschappen, ontslagen, tragedies voorspeld. Er werd gezegd dat ze « het talent » had. Dus glimlachte ik bij het zondagse diner terwijl mijn dochter nachtmerries had over zwartgevleugelde engelen. En ik nam, discreet, elk woord vast dat Meadow aan haar therapeut toevertrouwde.

Ik begreep één essentieel ding: als iemand God als wapen tegen je kind gebruikt, reageer je niet met verzen. We reageren met feiten. Met bewijs. Met de stem van een kind dat uitlegt dat ze traint om dood te zijn omdat haar was verteld dat het Gods wil was.