“Mom,” he said, loud enough for nearby tables to hear, “if you ever try to embarrass my wife again, you won’t be invited to anything. Not holidays. Not birthdays. Not our future home.”
The room went completely still.
Her face tightened. “You’d choose her over me?”
Daniel didn’t hesitate. “I’m choosing respect,” he said. “And she deserves it.”
That landed harder than any note I had sung.
Because what finally silenced Veronica wasn’t talent.
It was boundaries.
Real ones.
Ze keek om zich heen en realiseerde zich dat de kamer niet meer bij haar was. Ze perste een lach uit, dun en hol, en deed toen een stap achteruit—verslagen op een manier die ze niet gewend was.
Later, nadat de gasten weg waren en de lichten gedimd waren, hield Daniel mijn gezicht in zijn handen.
« Je was ongelooflijk, » fluisterde hij.
Ik glimlachte, uitgeput. « Ik probeerde niemand te imponeren, » zei ik. « Ik herinnerde mezelf eraan wie ik ben. »
En dat was de waarheid.
Want de echte overwinning was niet het applaus.
Het was mijn nieuwe leven binnenlopen zonder voor iemand te krimpen—zelfs niet voor zijn moeder.
