Bij de tweede regel zag ik dat de neven van mijn man elkaar aankeken, met grote ogen, alsof ze een geheim hadden ontdekt dat ze nooit hadden mogen leren.
Bij het refrein was de sfeer veranderd.
De spot was verdwenen.
Zelfs de obers pauzeerden, dienbladen zweefden in de lucht.
Ik eindigde met de laatste noot en liet het in de stilte blijven hangen—zacht en rustig, als een laatste adem.
Even bewoog niemand.
Toen mompelde een stem van achteren: « Oh mijn God. »
Applaus volgde—eerst langzaam, onzeker, daarna zwellend als een vloedgolf. Mensen stonden op, niet uit beleefdheid, maar omdat ze daartoe gedwongen waren.
Ik liet de microfoon zakken en concentreerde me op mijn ademhaling.
Mijn handen trilden nog steeds—maar niet van angst.
Van adrenaline.
Ik draaide me iets om en zag Veronica.
Haar glimlach was niet verdwenen, maar was verstijfd, nu broos—als een masker dat begint te breken. Zij klapte ook, omdat ze moest. Haar ogen waren echter koud en berekenend, scanden de kamer alsof ze zocht naar een manier om de controle terug te krijgen.
Daniel pakte mijn hand.
« Je hebt het me nooit verteld, » fluisterde hij, verbijsterd.
Ik ontmoette zijn blik. « Je hebt het nooit gevraagd, » antwoordde ik zacht.
Hij knipperde met zijn ogen. « Wat… wat was dat? »
Ik keek om me heen naar de gasten die op het punt stonden te lachen en er nu bijna beschaamd uitzagen over hun verwachtingen.
« Ik zong vroeger professioneel, » zei ik zacht.
Daniels ogen werden groot. « Je bedoelt… professioneel? »
Ik knikte.
Veronica stapte plotseling naar voren, haar stem overdreven helder. « Nou! » lachte ze, terwijl ze enthousiasme forceerde. « Ik wist niet dat je dat kon. »
Er viel een ongemakkelijke stilte over de kamer.
