Twee jaar later
Er zijn twee jaar verstreken. Ik ben vandaag 61 jaar oud. Mijn centrum is gegroeid, en de tuinen ook. Vrouwen komen en gaan, sommigen gaan terug naar een zelfstandig leven, anderen komen aan, gebroken maar vol hoop.
Maria werd verpleegster. Sarah leidt financiële workshops. Rebecca coördineert het centrum met bewonderenswaardige energie. Kinderen groeien hier op zonder angst.
Op een ochtend kreeg ik een bericht van mijn zoon. Spijt, een late realisatie. Ik heb niet geantwoord. Niet uit wraak, maar uit loyaliteit aan de vrede die ik zo lang heb opgebouwd.
Tegenwoordig weet ik dat sommige grenzen niet worden gebruikt om uit te sluiten, maar om te ademen.
En jij? Heb je ooit geprobeerd de « vrede te bewaren » in je familie totdat je besefte dat het beschermen van je ruimte de enige manier was om jezelf te beschermen?
Welke limiet gaf je uiteindelijk weer ademhaling?
