De dagen die volgden waren vreemd stil. Ik ging weer aan het werk. Normaliteit had een nieuwe, bijna heilige smaak.
De gevolgen volgden. Het kantoor van mijn vader heeft zich gedistantieerd. Hun huis is te koop gezet. Hun sociale status is ingestort. Ik haalde er geen vreugde uit: alleen een gevoel van rechtvaardigheid.
Mijn broer kwam me opzoeken. Voor het eerst zonder superioriteit. Hij probeerde het te begrijpen. We hebben gepraat. Geen spectaculaire verzoening, maar een fragiele brug.
Het gerechtelijk onderzoek bevestigde de kwade trouw van mijn ouders. Ze werden bevolen een deel van mijn kosten te betalen. Hun advocaat is bij het bevel gemeld.
Ik stemde ermee in een deel van mijn collectie uit te lenen aan een museum, voor een permanente tentoonstelling. Het hield op een geheim te zijn en werd een gedeeld erfgoed.
Mijn leven is geëvolueerd. Professioneel. Menselijk. Mij is voorgesteld om mijn meerdere op te volgen bij de Historische Vereniging. Ik heb het geaccepteerd.
Op een regenachtige avond kwam mijn moeder alleen naar mijn appartement. Niet om zichzelf te rechtvaardigen, maar om te observeren. Om het te laat te begrijpen. Ze vertrok zonder veel poespas. Zonder reparatie.
En ik begreep iets: vrede komt niet voort uit overwinning, maar uit wat we daarna opbouwen.
Mijn leven is niet lawaaierig. Het is niet spectaculair. Het is solide.
Ze kunnen proberen je te definiëren, te reduceren, je onder controle te houden in naam van het « goede ». Maar jij bent de enige die bevoegd is om je eigen waarde te schatten.
Die dag, in de rechtszaal, won ik niet alleen een zaak.
Ik kreeg mijn naam, mijn geschiedenis en het recht om mijn eigen manier te blijven leven.
