De volgende dag hield ik het op het werk vol, op de automatische piloot. Mijn hoofd telde de minuten af tot ik met Liam kon praten. Hij is niet Mia’s vader, maar hij is er altijd geweest, heeft me nooit verkleind.
Diezelfde avond vertelde ik hem alles. Hij luisterde zwijgend, legde toen rustig alles neer:
« Het is niet hopeloos. Je hebt bewijs. We organiseren de documenten, we praten met de bank, daarna met een advocaat. »
Bij de bank bevestigde de directeur het juridische bewijs: een gezamenlijke rekening machtigt elke houder om geld op te nemen. Maar hij stemde er ook mee in een gedetailleerde verklaring en een notariële verklaring van de transactie te verstrekken, waarin werd aangegeven dat de rekening voornamelijk door mij werd gefinancierd.
De advocaat die we daarna raadpleegden was duidelijk: de zaak was civiele zaak, maar de documentatie was solide. Intentie, gebruik van gelden, onrechtvaardige verrijking. En als er leugens tegen de bank waren gemaakt of als een derde partij had geholpen de herkomst van het geld te verbergen, kon het verder gaan.
De bruiloft kwam eraan. Het was een hefboom.
Met Liams hulp heb ik de tijdlijn van betalingen aan zorgverzekeraars in elkaar gepuzzeld. Ik heb beleefd contact opgenomen met enkele leveranciers onder het mom van coördinatie. De rekeningen zijn binnen. Toen een e-mail van de bloemist, onwetend doorgestuurd, waarin mijn moeder aan Rebecca schreef: « Maak je geen zorgen over de kosten. De fondsenwerving van je zus voor de universiteit wordt eindelijk gebruikt voor iets leuks. »
Deze uitdrukking is het middelpunt geworden.
In de tussentijd heb ik met Mia gesproken. Ik heb hem alles verteld. Ze schreeuwde niet. Ze fluisterde simpelweg: « Ik wist dat ze tante Rebecca liever had. Ik dacht niet dat ze mijn toekomst zou verkopen voor een feestje. »
De weken die volgden waren verstikkend. Sociale netwerken stonden vol met foto’s van voorbereidingen. We waren niet uitgenodigd. Officieel verwijderd. Maar ik wist dat de bruiloft de enige tijd was waarop iedereen samen zou zijn.
Ik printte elk nuttig document uit en stopte het dossier in mijn tas. Op de ochtend van de bruiloft, voor de spiegel, realiseerde ik me dat ik niet langer het meisje was dat goedkeuring zocht. Ik was een moeder die de waarheid wilde vertellen.
