« Je kunt dit niet doen, » zei hij, zijn stem zachter. « Ik ben je man. »
« Dat was je, » antwoordde ik. « En je hebt me nooit bezeten. »
Ik heb getekend. De pen trilde niet. De operatie stond gepland. Héctor begreep te laat dat zijn woorden een sleutel waren geweest. Eentje die de juiste deur opende… voor mij.
De procedure duurde lang. Ik werd wakker met pijn en had een toekomst voor me. Ik heb geleerd tijd in kleine stappen te meten. Ik bedankte de verpleegkundigen. Ik liep weer. Héctor belde nooit meer.
Ik ben hersteld. Niet zonder moeite. Niet zonder littekens. Maar heel. Ik heb het appartement dat we deelden verkocht. Ik heb rekeningen gesloten. Ik heb andere geopend. Ik ging weer aan het werk. De angst ging verder.
Op een dag vond ik het horloge in een doos. Ik heb het hem per koerier gestuurd, zonder briefje. Het was geen wraak. Het was afsluiting.
Ik heb geleerd dat er stiltes zijn die levens redden. En woorden die degene veroordelen die ze uitspreekt.
Ik koos ervoor om te leven.
Geen gerelateerde berichten.
