De kleur verdween uit haar gezicht terwijl ze naar haar tablet staarde. Julian fronste. « Wat is er, Elena? Het is voorbij—laten we het vieren. »
Ze reageerde niet meteen. In plaats daarvan boog ze zich voorover en fluisterde iets zo zacht dat het nog steeds leek te weerklinken in de verbijsterde stilte van de kamer. Vijf woorden. Woorden die de triomf van Julians gezicht veegden en zijn knieën deden wankelen: « Het patent is vandaag doorgegaan. »
Het besef trof hem meteen.
Het « waardeloze » bedrijf dat hij zo gretig had verlaten, was nu meer waard dan elk huis en elke luxe auto waarvoor hij had gevochten.
En omdat hij een schone scheiding had geëist zonder toekomstig belang in mijn zakelijke belangen, mocht hij wettelijk geen cent ervan aanraken. Hij had een miljardenimperium ingeruild voor een handvol eigendommen en sportwagens.
Julian draaide zich weer naar me toe, verbijsterd, zijn mond open, de zelfvoldane grijns volledig verdwenen. Ik stond op, pakte Leo’s hand en liep zonder een woord langs hem heen. Ik had mijn zoon, en ik had een toekomst die hij te verblind was door hebzucht om te herkennen.
Wraak komt niet altijd met verheven stemmen—soms komt die stilletjes, door iemands arrogantie hen te laten ondermijnen. Julian wilde « alles, » en uiteindelijk kostte dat verlangen hem alles wat echt belangrijk was.
Wat zou je in mijn plaats hebben gedaan? Zou je voor de huizen hebben gevochten—of het lange spel hebben gespeeld zoals ik deed?
