« Er is geen twijfel, » zei ik zacht. « Mijn spaargeld is niet meer wat het was. »
Christy haalde het wetsvoorstel tevoorschijn.
« Het is $50… Dat is attent. »
Carl schraapte zijn keel. « Het zijn moeilijke tijden voor iedereen. »
Toen keek hij weer op zijn horloge.
Dat vertelde me alles.
Mike knikte en stopte het in zijn zak. « Dank je, oma. »
Julian draaide haar stil om.
Ze waren niet boos—maar de test was pas net begonnen.
De volgende kerst nodigde ik ze weer uit.
Toen de nacht viel, stroomden er excuses binnen.
Eén stuurde laat een bericht. Een ander stuurde een feestdag-gif. Eén mailde als een collega.
Er kwam maar één auto.
Ik stond bij het raam toen ik de koplampen zag. Even trok mijn borst samen.
Julian stapte naar buiten, met een klein tasje in zijn hand.
« Ben ik te vroeg? Is er nog iemand hier? »
« Ze konden dit jaar niet komen, » zei ik.
Ze pauzeerde, en knikte toen zachtjes.
We aten samen.
Het voelde anders.
Ze vroeg hoe het met me ging—niet beleefd, maar oprecht.
Ze lachte om mijn verhalen. Ze luisterde.
Na het eten schoof ik een envelop over de tafel.
Ze probeerde het weg te leggen.
« Maak het open, » zei ik.
Haar ogen werden groot.
