« Deze zaak is geseponeerd. En meneer en mevrouw Bennett—wees ervan bewust dat verdere pogingen tot financiële uitbuiting strafrechtelijke gevolgen kunnen hebben. »
Claire barstte los. « We hebben hem leven gegeven! We verdienen iets! »
De rechter keek niet eens op.
« De zitting is gesloten. »
Lucas liep stilletjes weg, zijn longen gevuld met een opluchting die hij jaren niet had gevoeld.
Zijn ouders hielden niet van hem—ze hielden van het geld waarvan ze dachten dat hij het had.
In de weken daarna prezen investeerders zijn kalmte, ging de zaak rond in zakenbladen en werd hij gevierd omdat hij sterk bleef staan.
Maar Lucas ging gewoon weer aan het werk, met de focus op het studiebeursfonds dat hij had opgebouwd in naam van zijn grootvader.
Maanden later, terwijl hij oude dozen sorteerde, vond hij een brief van Richard.
Er stond:
« Bouw een leven dat het waard is om te leven—geen leven dat het waard is om te laten zien. »
Lucas glimlachte.
Hij begreep het eindelijk.
Zijn succes ging nooit over het bewijzen van zijn ouders —
het ging erom zijn grootvader gelijk te geven.
