De twist: Mark verstijfde. Het bloed trok uit zijn gezicht en hij leek wel een wassen beeld. Mevrouw… Voorzitter?
« Je lijkt in de war, Mark, » zei Evelyn. Haar stem was niet de zachte trilling die hij gewend was van Thanksgiving-diners. Het was een stem van ijzer en graniet.
« Je dacht dat ik gewoon een gepensioneerde oma was die van het pensioen van haar man leefde, » vervolgde Evelyn, terwijl ze langzaam opstond. Ze had de wandelstok niet nodig. « Je hebt nooit de moeite genomen om de bedrijfsgeschiedenis te lezen, hè? Je was te druk bezig met in de spiegel kijken. »
Ze legde haar handen plat op tafel.
Ik ben niet zomaar getrouwd met de oprichter, Mark. Ik ben de oprichter. Mijn man en ik hebben dit bedrijf in 1980 vanuit een garage opgebouwd. Toen hij overleed, heb ik het niet verkocht. Ik ben teruggetreden tot de schaduwraad. Ik bezit 60% van de stemgerechtigde aandelen. Ik ben de meerderheidsaandeelhouder. Ik heb de macht over leven en dood van dit bedrijf.
Mark keek rond. De andere bestuursleden – op eigen titel al machtige miljardairs – keken Evelyn met angst en eerbied aan.
Hij had net geprobeerd de eigenaar van het gebouw te ontruimen.
Marks knieën begaven het. Hij liet zich in de dichtstbijzijnde stoel vallen. « Ik… ik wist het niet. Evelyn… mam… alsjeblieft. »
« Noem me geen mama, » snauwde Evelyn. « Dat recht heb je verloren toen je je hand tegen mijn dochter opstak. »
Ze pakte een dossiermap van de tafel.
« Je hebt Sarah gisteravond verteld dat je een ‘chiquere’ vrouw nodig had omdat je de CEO was, » zei Evelyn, haar stem druipte van minachting. « Jij arrogante dwaas. »
« Dacht je dat je de CEO-positie verdiend had? » lachte Evelyn, een droge, humorloze lach. « Je was op zijn best middelmatig. Je verkoopcijfers waren gemiddeld. Je leiderschapsscores waren laag. De enige reden waarom de Raad van Bestuur je promotie vorige week goedkeurde, was omdat ik de verklaring van afstand heb ondertekend. Ik deed het omdat ik dacht dat je mijn dochter gelukkig maakte. Ik heb je een carrière cadeau gedaan. »
Ze scheurde het papier doormidden.
En nu neem ik het terug. Vanaf dit moment ben je ontslagen om dringende redenen. Je titel, je aandelenopties en je ontslagvergoeding zijn je afgenomen. Je staat op de zwarte lijst. Ik zal persoonlijk elk groot bedrijf in deze stad bellen. Je zult nooit meer in deze branche werken. Je krijgt zelfs geen baan als conciërge in een gebouw dat ik bezit.
Mark trilde, tranen van paniek vormden zich in zijn ogen. « Evelyn, alsjeblieft! Het spijt me! Het was een vergissing! Ik was gestrest! Denk aan het familieschandaal! »
« O, ik denk aan de familie, » zei Evelyn. Ze gooide een tweede dossier op tafel. Het gleed over het mahoniehout en bleef voor Mark liggen.
Het was een medisch rapport, gedateerd vanochtend vroeg, met gedetailleerde informatie over Sarahs verwondingen. Foto’s van de blauwe plekken.
« Dit is het politierapport dat ik een uur geleden heb ingediend, » zei Evelyn. « Huiselijk geweld. Mishandeling. »
Ze wees naar de glazen deuren van de vergaderzaal. Daar stonden twee politieagenten in uniform te wachten.
« Je zei dat je koning wilde worden? » Evelyn boog zich naar hem toe, haar ogen brandden in zijn ziel. « Koningen vallen. Je had moeten weten waartoe een 70-jarige moeder in staat is als een monster haar kind aanraakt. »
« Agenten, » gebaarde ze. « Verwijder deze rommel uit mijn vergaderzaal. »
Mark werd huilend en smekend de kamer uit gesleurd, binnen tien minuten beroofd van zijn waardigheid, zijn carrière en zijn vrijheid. De « Koning » was niets meer dan een gevangene.
Het was stil in de bestuurskamer.
Evelyn keek de bestuursleden aan. « Bedankt voor uw tijd, heren. James zal de interim-leiding verzorgen. Ik moet gaan. »
« Waar gaat u heen, mevrouw de voorzitter? » vroeg James zachtjes. « Heeft u een chauffeur nodig? »
Evelyn pakte haar wandelstok en transformeerde van de Titaan van de Industrie terug naar de moeder.
« Nee, James. Ik ga naar huis, » zei ze zachtjes. « Mijn dochter wacht. En ik moet soep voor haar maken. »
Terug op het landgoed was de storm voorbij. De middagzon verwarmde de keuken. Evelyn stond bij het fornuis en roerde in een pan kippensoep. Sarah zat aan tafel, gewikkeld in een deken, met uitzicht op de tuin.
Sarah keek op toen Evelyn de kom voor haar neerzette. « Heb je met hem gepraat? » vroeg Sarah angstig.
Evelyn kuste het voorhoofd van haar dochter.
« Hij zal je niet meer lastig vallen, lieverd, » zei Evelyn.
« Hij denkt dat hij zo machtig is, mam, » fluisterde Sarah. « Hij denkt dat hij een koning is. »
Evelyn glimlachte, een kleine, geheime glimlach.
« Laat hem maar denken wat hij wil in zijn cel, » zei Evelyn. » Hij vergat dat, hoewel hij de kroon mag dragen, ik degene ben die de troon heeft gebouwd. En ik kan hem net zo makkelijk in brand steken. »
Sarah at haar soep, veilig in het huis dat door liefde was gebouwd, beschermd door de stille, angstaanjagende kracht van een moeder die de echte baas was en altijd zou blijven.
