Alleen
ter illustratie: We zaten aan tafel—gewoon wij drieën. Susie stond erop dat we de pannenkoeken zouden beoordelen. Haar met siroop doordrenkte creatie verdiende een twaalf. Ryan’s uiterst scherpe poging leverde een zeven op, die hij dapper verdedigde. De mijne—de enige die na de chaos werd gekookt—kreeg een perfecte tien.
« De kleur is perfect, mama, » zei Susie plechtig. « Zo horen pannenkoeken eruit te zien, papa. »
Na het ontbijt kroop ze met tekenfilms, waardoor ik en Ryan alleen in de keuken achterbleven. Hij pakte mijn hand en streek zachtjes met zijn duim over de bovenkant ervan.
« Ik heb dit gemist, » zei hij. « Ik heb je gemist. »
« Ik was er altijd, » antwoordde ik. « Ik ben gewoon… stiller. Ik ben uitgeput, Ryan. Het is zwaar om alles alleen bij elkaar te houden. »
« Het spijt me. Het spijt me zo, Nancy, » mompelde hij. « Ik dacht dat ik me op mijn werk concentreerde. Ik dacht dat ik ‘mijn deel’ deed. Maar ik realiseerde me niet wat ik miste door zo egoïstisch te zijn. »
« Het is oké, » zei ik. « Maar we moeten hieraan blijven werken… voor Susie. »
Hij knikte, trok me dicht tegen zich aan en kuste me zachtjes.
Voor het eerst in lange tijd voelde ik me niet de reserveouder of de onzichtbare lijm die ons gezin bij elkaar hield. Ik voelde me geliefd. Gezien worden. Gehoord.
« Gezien worden is geliefd zijn, Nancy, » zei mijn grootmoeder altijd tegen me.
En nu—voor het eerst—geloof ik haar echt.
Notitie: Dit verhaal is een fictief werk geïnspireerd op echte gebeurtenissen. Namen, personages en details zijn aangepast. Elke gelijkenis is toevallig. De auteur en uitgever ontkennen juistheid, aansprakelijkheid en verantwoordelijkheid voor interpretaties of vertrouwen. Alle afbeeldingen zijn uitsluitend ter illustratie.
