Ik heb genoeg eerste dates gehad om te weten dat een gepolijste start geen garantie is voor een happy end. Maar toen mijn vriendin Mia me aanspoorde om een collega van haar vriend te ontmoeten, besloot ik het eens te proberen. Ze zong zijn lof: beleefd, slim, betrouwbaar – het soort ‘heer’ dat in theorie het moderne daten weer hoopvol maakt. Gezien haar zelfvertrouwen zei ik ja.
Vanaf het begin heeft Eric de juiste vakjes aangevinkt. Hij sms’te in volledige zinnen, stelde doordachte vragen en stelde een reservering voor bij een gerespecteerde Italiaanse plek in het centrum. Het klonk veelbelovend – een welkome afwisseling van de halfslachtige, last-minute « je op? » cultuur. Als je de rode vlaggen van dating bijhoudt, waren die er nog niet. Sterker nog, het voelde als het begin van een mooi verhaal, niet als een waarschuwend verhaal over rechten of een eerste date-factuur.
Een gepolijste eerste indruk
Hij arriveerde vroeg, hield een klein boeket vast en droeg een frisse button-down. Hij opende deuren, trok mijn stoel naar voren en complimenteerde mijn jurk zonder smerig te zijn. Zelfs het cadeau dat hij meebracht – een smaakvolle sleutelhanger met mijn initiaal – voelde eerder attent dan opzichtig.
Ons gesprek was gemakkelijk. We spraken over reizen en werk, de gedeelde komedie van vreselijke app-ervaringen en het verlies van ouderwetse bioscopen waar je van kon genieten zonder een kleine lening af te sluiten. Toen de cheque arriveerde, greep ik uit gewoonte naar mijn portemonnee.
Eric wuifde me weg. ‘Ik heb het,’ zei hij, terwijl hij zijn kaart met een geoefende zwaai naar de ober schoof. Ouderwets misschien, maar genereus. Ik maakte geen ruzie.
