Mijn naam is Olivia Carter, en ik heb altijd geloofd dat ik alles begreep over mijn dertienjarige dochter, Lily.

Na mijn scheiding twee jaar geleden woonden we alleen met z’n tweeën rustig in een klein huis in een rustige buitenwijk van Massachusetts. Lily was verantwoordelijk, intelligent, beleefd—nooit het soort kind dat problemen veroorzaakte. Of althans, dat geloofde ik.

Op een donderdagochtend, toen ik met mijn werktas naar buiten stapte, zwaaide mijn oudere buurvrouw, mevrouw Greene, naar me.

« Olivia, » zei ze vriendelijk, « is Lily weer vroeg van school weg? »

Ik stopte abrupt.
« Ga je vroeg weg? Nee… Ze is er elke dag. »

Mevrouw Greene keek onzeker. « Ik zie haar vaak thuiskomen tijdens schooluren. Soms met andere kinderen. »

Mijn hart zonk. « Dat moet een misverstand zijn, » zei ik, terwijl ik een glimlach forceerde. « Je hebt waarschijnlijk iemand anders gezien. »

Maar onderweg naar mijn werk voelde ik een benauwd gevoel in mijn borst. Lily was de laatste tijd stiller geweest. Minder eten. Altijd moe. Ik had het op schooldruk geschoven… Maar

wat als er meer was?

Die avond tijdens het avondeten gedroeg ze zich normaal—kalm, beleefd, en bleef volhouden dat school « prima » was. Toen ik mevrouw Greene’s opmerking noemde, pauzeerde Lily even, maar lachte het weg.

« Ze moet zich vergist hebben, mam. Ik ben op school, dat beloof ik. »

Toch voelde ik een vleugje onbehagen achter haar glimlach.

Ik probeerde te slapen, maar mijn gedachten bleven rondcirkelen. Wat als ze me niet alles vertelde? Wat als ze iets alleen droeg?

Om twee uur ‘s nachts wist ik dat ik antwoorden nodig had.

De volgende dag deed ik alsof alles normaal was.
« Fijne dag op school, » zei ik toen Lily om half acht vertrok.

« Jij ook, mam, » antwoordde ze zacht.

Vijftien minuten later kwam ik stilletjes thuis, parkeerde in de buurt en glipte naar binnen. Mijn hart bonsde terwijl ik de deur op slot deed en naar boven ging naar Lily’s kamer.

Alles was netjes. Te netjes.

Als ze overdag thuiskwam, zou ze niet verwachten dat ik er was.

Ik liet mezelf op de grond zakken en kroop voorzichtig onder het bed.

De ruimte was klein en stoffig. Ik zette mijn telefoon op stil en wachtte.

9:00 uur. Niets.
9:20. Nog steeds niets. Mijn benen begonnen pijn te doen. Misschien had ik het me allemaal ingebeeld.

Toen—

De voordeur ging open.