Ik was zeventien toen mijn broer in de zomer mijn ribben brak. Het gebeurde in onze woonkamer in Texas, in zo’n verstikkende hitte dat de lucht zwaar aanvoelde. Mama had diepvriespizza’s op het aanrecht laten staan ​​en was naar haar nachtdienst in het Baylor Medical Center gegaan. Papa kwam net thuis van een bouwplaats waar hij apparatuur had vervoerd. Dus het waren alleen ik en mijn broer,   Ethan , de lieveling.

Iedereen was dol op Ethan. Hij was de quarterback met een 4.0 gemiddelde, de jongen wiens glimlach een hit was op ouderavonden. Universiteitsscouts volgden hem overal. Wat ze niet zagen – wat niemand mocht zien – was de versie van hem die iedereen thuis kende: de versie wiens vuisten scherper waren dan zijn woorden.

De ruzie begon om iets onbenulligs. Ik had zijn oplader geleend. Hij stormde mijn kamer binnen als een soldaat die door een deur beukt. Ik probeerde hem terug te geven, maar hij duwde me eerst. De ene duw leidde tot de andere. Toen een vuiststoot. Ik struikelde over de wasmand en voordat ik me kon opvangen, smeet hij me tegen de grond, met een gemene knie in mijn linkerzij. Ik hoorde een misselijkmakend, nat krakend geluid. Ik hapte naar adem. Een brandende pijn schoot door me heen.

Hij deinsde pas achteruit toen hij besefte dat ik niet aan het schreeuwen was — dat kon ik niet.

‘Sta op, Lily,’ zei hij scherp, paniek flitsend in zijn ogen. ‘Alles is in orde. Maak er geen drama van.’

Maar ik kon me niet bewegen. Elke ademhaling voelde als naalden die door mijn huid prikten.

Hij sleurde me naar mijn bed en zei dat ik moest slapen, dan gaat het wel over. Hij legde de oplader terug op mijn bureau, veegde zijn vingerafdrukken van de deurknop – details die ik pas later begreep – en verdween in zijn kamer.

Moeder kwam een ​​uur na middernacht thuis. Ethan was de eerste die haar zag. Ik hoorde gefluister, toen haar voetstappen. Ze ging naast me op bed zitten, haar hand trilde toen ze mijn voorhoofd aanraakte.

‘Wat is er gebeurd?’ fluisterde ze.

« Ethan… » was alles wat ik nog kon zeggen voordat de pijn me de rest afsneed.