“Alles.”
Ze was even stil en zei toen: « Dus ze had het erover om te helpen met de medische opleiding? »
Ik kon mijn glimlach niet onderdrukken. « We hoeven het niet meer uit te zoeken. We kunnen nu gewoon ja zeggen. » Ze omhelsde me en liet me een hele tijd niet meer los.
Hoofdstuk 5: De gieren en het visioen
Twee weken later gingen we bij oma op bezoek. Zoals altijd. Ik, Olivia, mijn man, een tas vol boodschappen, in het gebruikelijke zondagritme. Ze zette thee voor ons. We zaten in de woonkamer. Het voelde normaal, wat mijn eerste aanwijzing had moeten zijn.
De klop op de deur was hard, ingestudeerd, alsof iemand had bedacht hoe het zou vallen. En toen kwamen ze binnen. Alle vier: mijn ouders, mijn zus, mijn broer. Olivia verstijfde naast me. Mijn man stond op zonder een woord te zeggen, en ik bewoog geen centimeter.
« Oh, wat lekker, » mompelde mijn grootmoeder. Ze deed niet eens de moeite om haar afkeer te verbergen. « De gieren waren er net op tijd voor het dessert. »
Mijn vader lachte niet. Hij wees. « Je hebt haar gemanipuleerd. »
De stem van mijn moeder kraakte als een scharnier. « We wisten het niet. We bedoelden het niet… »
Mijn broer, die al maanden niet meer met oma had gesproken, viel hem in de rede: « Je hebt haar tegen ons opgezet. Dit had verdeeld moeten worden. »
Mijn zus, die me ooit midden in de vakantie vroeg om haar boodschappengeld te pinnen, ging voor een dramatische afsluiting. « Je hebt haar een kant laten kiezen! »
Ik stond op. « Nee, » zei ik. « Zij heeft haar keuze gemaakt. Ik heb de mijne gemaakt. En jij? Jij hebt van de pijn van mijn dochter een maaltijd gemaakt. »
Het gezicht van mijn moeder kreeg een kleur die ik niet meer had gezien sinds ze een sapkuur had geprobeerd. « Je weet niet wat je doet! »
« Eigenlijk wel, » zei mijn grootmoeder, terwijl ze langzaam opstond. « Dat doet ze. » De kamer werd stil. Ze keek hen alle vier aan en zei met de kalmte die alleen onvoorbereide mensen bang maakt: « Ik heb je jarenlang haar zien afpakken. En ik heb je de blessure van dat meisje zien negeren alsof ze een rekwisiet was in je verjaardagsoptocht. » Ze wees naar Olivia, wiens hand, nog steeds herstellende, in haar schoot lag. « Zij is de enige hier op wie ik trots ben. » Toen keek ze me aan. « Haal ze mijn huis uit. »
Dat hoefde niet. Mijn vader liep als eerste naar buiten, met een rood gezicht en mompelend. Mijn moeder volgde, nog steeds huilend, maar nu stiller. Mijn broers en zussen liepen achter hen aan, armen over elkaar, ogen op de grond gericht. Niemand nam afscheid.
Drie dagen later werd hun familievakantie officieel geannuleerd. Niet dat ze het me vertelden, maar Olivia liet me een bericht van een neef zien – oorspronkelijk alleen bedoeld voor goede vrienden – over hoe de plannen in duigen vielen en « sommige mensen alles verpestten ». Ik reageerde niet, vooral omdat Olivia diep in de websites van de medische opleiding had gegraven, ook al heeft ze nog drie jaar te gaan. Blijkbaar is vroeg voorbereiden haar nieuwe hobby. Het had erger gekund. Het had pottenbakken kunnen zijn.
Die avond kroop ze naast me op de bank, haar hoofd op mijn schouder, en fluisterde: « Je hebt me niet alleen beschermd. Je geloofde me. Dat is anders. » En toen wist ik dat ik iets had gedaan wat me nooit was opgedragen. Ik had haar niet alleen verdedigd. Ik had haar verkozen boven mijn ouders, boven vredeshandhaving, boven trots. Ik had haar gekozen, en zij wist het. Ik ook.
Dus, ging ik te ver, of lang niet ver genoeg? Ik heb niet geschreeuwd. Ik heb niet gedreigd. Ik heb niemand voor de rechter gesleept. Ik ben er gewoon mee gestopt ze te geven waar ze nooit recht op hadden en heb in plaats daarvan voor mijn dochter gekozen. Sommige mensen vinden dat kil. Anderen vinden het te laat. Maar ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden. Laat het me weten in de reacties. En als je meer van dit soort verhalen wilt, rauw en soms een beetje rommelig, vergeet dan niet je te abonneren op Scarstone Tales en op de bel te drukken.
