De druppel die de emmer deed overlopen: een kerstdiner
Het conflict ontstond om een ogenschijnlijk triviale reden: de zitplaatsen. Ik had een nieuwe stoel gekocht om mijn rol als gastheer te symboliseren. Toen ik de eetkamer binnenkwam, zag ik Bianca erin zitten, lachend met haar vader.
Toen ik haar kalm vroeg op te staan, beschuldigde Richard me ervan kinderachtig te zijn. Ik hield voet bij stuk. Hij duwde me. Voor ieders ogen.
Ik ben niet in mijn kamer gaan huilen. Ik heb mezelf opgesloten in mijn kantoor, de enige privéplek in huis, en mijn computer aangezet.
Twee jaar lang had ik in het geheim bewijsmateriaal verzameld: financiële documenten, berichtenwisselingen, geluidsopnames. Ik had ze zelfs een officieel huurcontract laten tekenen toen ze erin trokken, met een clausule die voorzag in onmiddellijke uitzetting in geval van vijandig gedrag.
Diezelfde avond verstuurde ik een officiële brief: kennisgeving van vertrek binnen 72 uur, vanwege agressief gedrag jegens de eigenaar.
Ik veranderde de beveiligingscodes, schakelde automatische betalingen uit en bewaarde de opname van de scène. Toen ontdekte ik de hele waarheid: Richards bedrijf was al meer dan een jaar ontbonden, hij had enorme schulden en zijn toespraken waren slechts schijn.
De volgende ochtend, in het bijzijn van een buurman die getuige was geweest van de gebeurtenissen, overhandigde ik officieel de uitzettingsbevel. De pogingen tot manipulatie, schuldgevoel aanpraten en emotionele chantage werden hervat – zonder succes.
Wanneer alles instort
De druk nam de volgende dagen toe. Telefoontjes, berichten, absurde voorstellen, en vervolgens verkapte bedreigingen. Ik vertrouwde de zaak toe aan een advocaat. De wet stond aan mijn kant.
Ze vertrokken uiteindelijk voordat de autoriteiten ingrepen. De sleutels werden overhandigd. De deur werd gesloten.
Ik voelde geen triomf, alleen een immense opluchting. En een onverwacht verdriet: het verlies van het gezin dat ik nooit zou hebben.
