Ik zal haar niet leren dat je alleen respect krijgt als je haar netjes zit, je cijfers vlekkeloos zijn en je handdoeken recht naar beneden hangen.
Ik zal haar niet leren dat ‘familie’ betekent dat je anderen onbeperkt toegang geeft tot je tijd, je energie, je geld en je geestelijke gezondheid, alleen maar omdat je hetzelfde DNA deelt.
In plaats daarvan leer ik haar het volgende:
Liefde vereist geen perfectie. Respect is een basis, geen beloning. Familie is degene die je beschermt, niet degene die je afbreekt. En soms is het dapperste wat je kunt doen… weglopen.
Wij gaan niet meer naar het huis van mijn ouders.
We bakken thuis. We eten elke enigszins scheve cupcake. We hangen haar scheve tekeningen op onze imperfecte koelkast. We lachen als de handdoeken scheef liggen.
En elke keer als Chloe trots iemand iets geeft wat ze zelf heeft gemaakt – een koekje, een kaartje, een knutselwerkje – kijk ik naar hun gezicht.
Als ze glimlachen en het accepteren, blijven ze in ons leven.
En zo niet?
Goed.
We hebben geleerd hoe we moeten vertrekken.
