Wat als je dit jaar een stap opzij zou zetten? Terwijl de etalages schijnen, agenda’s staan vol met maaltijden die soms worden opgelegd en de druk van « perfecte kerst » toeslaat, komt er steeds weer een vraag op: is het echt verplicht om de feestdagen door te brengen omringd door mensen? Voor sommigen is alleen kerst kiezen noch triest noch marginaal… Het is zelfs een heldere, veronderstelde en diep bevrijdende beslissing.
Ze hebben begrepen dat gekozen eenzaamheid geen mislukking is

In een samenleving waar constant omringd zijn door mensen de norm is geworden, blijft de wens om alleen te zijn verkeerd begrepen. Er is echter een fundamenteel verschil tussen eenzaamheid die wordt doorstaan en eenzaamheid die wordt gekozen. Kerstmis alleen doorbrengen betekent niet geïsoleerd, afgewezen of ongelukkig zijn—het kan simpelweg betekenen dat je naar je behoeften luistert.

Sommige mensen weten dat het dwingen van jezelf om een moment te delen waarop het verlangen er niet is, meer vermoeiend dan vreugdevol kan zijn. Ze hebben dit eenvoudige maar krachtige idee geïnternaliseerd: het behouden van je emotionele balans betekent soms terugtrekken, en deze keuze is niets om je voor te schamen. Het is een vorm van verondersteld emotioneel welzijn.

Ze weten dat afspraken geen verplichtingen
zijn: « Met Kerstmis doen we zoals iedereen »… Oh, echt? Mensen die Kerstmis alleen doorbrengen, hebben begrepen dat veel tradities meer gebaseerd zijn op gewoonte dan op echte wens. Ze stellen deze beroemde « het is klaar » in twijfel en durven zichzelf af te vragen: voel ik me er goed door?

Het afwijzen van de automatische aard van familievieringen betekent niet dat je anderen afwijst. Het is simpelweg erkennen dat impliciete regels niet voor iedereen werken, altijd. En dat vereist moed, want buiten de gebaande paden denken betekent vaak dat je jezelf moet rechtvaardigen, uitleggen, geruststellen… soms keer op keer.

Ze kennen hun eigen emotionele werking