Ze knikte zwakjes.
Hij glimlachte. « Dan zul je eten. Maar je krijgt ook een warm bed, nieuwe kleren en een beurs om goed muziek te studeren. Als je wilt, zal ik je mentor zijn. »
Tranen vulden Lydia’s ogen. « Je bedoelt… een thuis? »
« Ja, » zei hij zachtjes. « Een thuis. »
Die avond zat Lydia aan de feesttafel tussen de gasten. Het bord voor haar was vol, maar haar hart voelde voller. Dezelfde mensen die zich een paar uur eerder van haar hadden afgekeerd, glimlachten haar nu met warmte en respect toe.
Maar dit was nog maar het begin.
Drie maanden later filterde het lentelicht door de hoge ramen van het Cambridge Conservatory of Music. Lydia liep door de gangen met een rugzak die nu bladmuziek bevatte in plaats van snippers. Haar haar was geborsteld, haar handen waren schoon, maar ze bewaarde de foto van haar moeder nog steeds veilig binnenin.
Sommige studenten fluisterden over haar. Sommigen bewonderden haar talent. Anderen twijfelden of ze er wel bij hoorde. Lydia schonk hen geen aandacht. Elke noot die ze speelde was een belofte aan haar moeder dat ze nooit zou stoppen met klimmen.
Op een middag, na de training, passeerde ze een kleine bakkerij vlakbij de school. Buiten stond een magere jongen hongerig door het glas naar het gebak te staren. Lydia bleef staan. Ze herinnerde zich hoe ze maanden geleden op blote voeten buiten de balzaal had gestaan.
Ze greep in haar tas, haalde er een in papier verpakte boterham uit en gaf die aan hem.
Zijn ogen werden groot. « Waarom zou je me dit geven? »
Lydia glimlachte. « Omdat iemand me te eten gaf toen ik honger had. »
Jaren later zou haar naam op concertprogramma’s in heel Europa en Amerika verschijnen. Het publiek stond op, ontroerd door de emotie in haar spel. Maar hoe groots het podium ook was, Lydia sloot elk optreden altijd op dezelfde manier af. Ze liet haar handen lichtjes op de piano rusten en sloot haar ogen.
Want ooit had de wereld naar haar gekeken en niets anders gezien dan een arm kind dat er niet bij hoorde.
En één vriendelijke daad bewees dat ze ongelijk hadden.
Als dit verhaal je heeft geraakt, deel het dan. Ergens daarbuiten wacht een ander kind erop gehoord te worden.
