‘Hoi,’ zei Rebecca, terwijl ze de vaas met bloemen tegen haar borst drukte.
Spencer schraapte zijn keel. « We… we komen hier elk jaar, » zei hij. « We dachten dat we dat maar eens moesten doen, na… alles. »
« Je bent ons geen uitleg verschuldigd, » zei Viola zachtjes.
« We zijn iemand iets verschuldigd, » zei Walt. Zijn ogen waren rood. « Je had gelijk. Toen. Ik wilde het niet horen, maar jij wel. Ik dacht aan… alles behalve aan de persoon die me echt nodig had. »
Spencer knikte, met tranen in zijn ogen. « We hebben die brief wel honderd keer gelezen, » zei hij. « Ik lig er soms nachten wakker van. Ik vraag me af wanneer de telefoontjes korter werden. Wanneer het genoeg leek om geld te sturen. »
« Het heeft geen zin om terug te gaan, » zei Viola. « Je kunt alleen maar vooruit. Ze wilde dat je je kinderen anders opvoedde. Dat is alles wat ze vroeg. »
« We doen ons best, » zei Walt. « Ik mis geen wedstrijden meer. Ik kom opdagen. Zelfs als ik moe ben. Zelfs als de bouwplaats me op de hielen zit. Mijn jongste belt me te vaak. Ik laat hem dat doen. »
« Mijn meiden bellen mijn vrouw voor alles, » zei Spencer, met een flauwe glimlach op zijn mond. « Maar ze komen op zondag langs. Wij koken. We vertellen nu verhalen over de ranch. Ze weten wat een Hereford is. Ze kennen de naam van hun oma. Ze weten dat we de fout in zijn gegaan. »
Ze stonden een moment lang zwijgend, terwijl de wind aan hun shirts trok.
Rebecca stapte naar voren en zette de pot met wilde bloemen naast de rozen. Blauwe bonnets en madeliefjes leunden naar het zonlicht.
« Hoi oma, » zei ze zachtjes. « Ik ben geslaagd voor mijn examen voor verpleegkundig specialist. Ik dacht dat je dat wel wilde weten. »
Op de rustige middag in Texas kon je je gemakkelijk voorstellen hoe een oude vrouw vrolijk lachte op de wind.
Viola keek naar de twee mannen die ooit bijna haar hart hadden gebroken door hun verwaarlozing, en die nu wat kleiner stonden voor het bord dat ze te lang hadden vermeden.
« Ze zal blij zijn dat je komt, » zei ze.
« We hadden eerder moeten komen, » antwoordde Walt.
« Ja, » zei Viola. « Maar je bent er nu. »
Op het graf was de naam AMANDA BARNES in de steen gegraveerd, de data van haar leven gescheiden door een streepje. Dit stond voor tachtig jaar werk, liefde, verdriet en moeilijke keuzes.
Ergens, voorbij de weidse Texaanse hemel, had ze misschien wel toegekeken: de verpleegster die haar hand vasthield, het meisje dat ze kleindochter had genoemd, de zoons waar ze voor had gebeden, zelfs toen ze haar teleurstelden. Het huis dat ze had achtergelaten, had nu een nieuwe verflaag en een gerepareerde schutting, dankzij Rebecca’s zorgvuldige zorg. Kinderstemmen galmden weer door de gangen toen de familie Ross er in het weekend op uittrok, met koelboxen en gelach.
De tijd had gedaan wat hij altijd deed: hij verzachtte, vervaagde, heelde in rafelige cirkeltjes. Hij had het verleden niet uitgewist. Hij had er simpelweg ruimte omheen gemaakt voor iets beters.
Die avond, terwijl de zon laag over Noord-Texas zakte en de wolken goud kleurde, zat Viola op haar eigen veranda in Amanda’s oude schommelstoel en luisterde naar het gepiep van het hout, het gezoem van de snelweg in de verte en het geluid van Rebecca die aan de telefoon zat te lachen met een vriendin.
Ze dacht aan het testament dat opgevouwen in een doos in haar kast lag, aan de brief die ernaast lag. Aan de gebroken stem van een oude vrouw die zei: « Zeg maar tegen die dochter van je dat ik trots op haar ben. »
« Ik heb het haar verteld, » fluisterde Viola tegen de lege veranda.
De wind ruiste door de crepe mirte, warm als adem.
Ergens op dat uitgestrekte, bekende land stond een oud ranchhuis onder de Texaanse hemel. Het herbergde nog steeds geheimen, herinneringen en tweede kansen. Het dak was gerepareerd en de deur stond open.
De familie daarbinnen was niet zoals iedereen had verwacht toen Lloyd en Amanda jaren geleden de akte tekenden. Maar het was desalniettemin een familie.
En voor Amanda Barnes, die overal waar goede moeders komen toekeek, was dat genoeg.
