Het verhaal verspreidde zich overal. Mensen waren niet ontroerd door de omvang van zijn rijkdom, maar door de oprechtheid van zijn daad. Donaties stroomden binnen bij opvangcentra in de stad. Geïnspireerde vrijwilligers richtten een fonds op in Ardens naam om straatkinderen te helpen met onderwijs en medische zorg.
Maar wat de krantenkoppen niet lieten zien, was de rustige eettafel waar Edward elke zondagavond aan zat te lachen met drie kinderen die hem meer over de liefde hadden geleerd dan welke deal of prijs dan ook.
Op een avond, terwijl de zon in de horizon verdween, zei Arden zachtjes: « De nacht dat ik bij jouw poort kwam, wilde ik alleen maar eten. Maar wat jij me gaf was hoop. »
Edward keek haar aan en glimlachte. « Jij hebt mij ook iets gegeven, Arden. Je hebt me eraan herinnerd wat het betekent om mens te zijn. »
Het landhuis, ooit stil en koud, weergalmde nu van gelach en warmte. En voor een man die alles had, was dit de eerste keer dat hij zich echt rijk voelde.
Wat zou jij hebben gedaan als je Edward was – of Arden? Zou je de poort hebben geopend of zijn weggelopen? Deel je gedachten hieronder.
