Thuis rook het naar rassolnik. Mama zat aan tafel, papa bladerde door zijn krant, ook al wist ik dat hij eigenlijk niet aan het lezen was — gewoon een ritueel. Ik gooide mijn tas op de bank en begon:
« Dus, vertel me die plannen die willen dat ik alles opgaf? »
Mama zuchtte alsof ik haar al een hartaanval had bezorgd.
« Anya, je vader en ik zijn oud, het is moeilijk voor ons. Lena en Dimka worstelen alleen, en jij bent altijd ergens anders. We besloten dat je naar huis moest gaan. Genoeg van Moskou, van deze computers. Zoek hier een baan, wees dichtbij. Anders ga je naar Amerika, en dan zijn we hier alleen? »
Papa legde zijn krant neer en voegde toe:
« Je denkt alleen aan jezelf. Familie is belangrijker dan enig buitenlands land. »
Ik keek naar hen en realiseerde me dat ze dat echt geloofden. Voor hen was mijn carrière slechts een egoïstische gril. En ik dacht dat ze op zijn minst een beetje trots op me waren.
« Dus je wilt dat ik alles waar ik voor gewerkt heb opgeef, om terug te komen om te koken en Dimka te houden? »
« Wat is daar mis mee? » Mama trok haar wenkbrauwen op. « Heb je geen eigen familie? Wil je geen kinderen? »
« Mam, ik ben 29 jaar oud. Ik heb nog tijd. Maar die kans om naar de VS te gaan — het is nu of nooit. »
Papa schudde zijn hoofd:
« Je bent altijd koppig geweest. Maar het is niet langer volharding, het is egoïsme. »
Ik vertrok en sloeg de deur dicht. In de koets bleef ik tien minuten staren naar het zwart. Ze begrijpen het niet. En ze zullen het nooit begrijpen. Maar diep vanbinnen deed het pijn — alsof ik ze echt verraadde.
De week ging voorbij als in een mist. Ik was aan het werk, maakte me klaar voor de reis, maar elke avond kreeg mama nieuwe berichten op de telefoon: « Denk aan ons, » « Je houdt helemaal niet van ons, » « Lena huilde, ze zegt dat je haar hebt verlaten. »
Lena raakte bovendien ook betrokken: telefoontjes, uitbarstingen, dat « ik dacht dat ik te goed was voor de familie ». Ik probeerde uit te leggen dat het niet tegen hen was, maar tegen mij — voor wie ik wil zijn. Maar ze hoorden alleen zichzelf.
Op vrijdag bleef ik laat op kantoor. Het team was al weg, en ik keek naar de e-mail met de tickets. Vertrek over twee weken. En toen begreep ik: als ik blijf, laat ik niet alleen de reis achter. Ik ben het die ik in de steek laat. De Anya die op 18-jarige leeftijd met een rugzak naar Moskou vertrok, zichzelf leerde programmeren, die droomde van Silicon Valley achter een scherm.
Ik heb mama gebeld.
« Mam, ik ga al. Het is mijn beslissing. Ik hou van je, maar ik kan jouw leven niet leven. »
« Anya, je maakt ons kapot, » trilde haar stem.
« Nee, mama. Ik leef gewoon. »
Ze zweeg ongeveer tien seconden en zei toen:
« Leef dan. Zonder ons. »
Het gesprek werd beëindigd. Ik stond daar, starend naar het scherm, terwijl er iets in mij brak. Maar tegelijkertijd werd het ademen makkelijker.
De volgende twee weken pakte ik mijn koffer, maakte mijn dossiers af en probeerde niet aan de stilte thuis te denken. Lena stuurde een paar berichten—over mij die « geld boven familie kies »—maar ik reageerde niet. Mijn ouders hebben niet teruggebeld.
Ik wist dat ze wachtten tot ik van gedachten zou veranderen, om terug te komen met een excuus. Maar ik ben niet teruggekomen.
Op het vliegveld, vlak voor het inchecken, zag ik een glimlach op mijn gezicht. Voor het eerst in een maand. Om me heen bewogen mensen, rolden koffers en ik hield mijn kaartje vast en dacht: « Dit is van mij. » Niet een « je moet », niet « familie eerst », maar de mijne.
In het vliegtuig opende ik mijn computer en begon ideeën voor het project uit te tekenen. Een gastvrouw bracht koffie, de wolken trokken onder ons voorbij, en ik realiseerde me dat dit niet het einde was, maar een begin. De familie zal uiteindelijk misschien begrijpen — ze zijn niet van ijzer gemaakt. Of niet. Maar ik zal nooit meer bewijzen dat ik het recht heb om mezelf te zijn.
In Californië wachtten een nieuw kantoor, een nieuw team en, verdorie, een nieuw leven op mij. En ik was er klaar voor.
