De volgende kerst was anders.
Geen groot familiediner. Geen spanning. Alleen wij.
In de ochtend rook het huis naar kaneel en dennen. De boom was versierd met creaties gemaakt door Laya en Evan. Niets luxueus. Maar alles was oprecht.
Rond het ontbijt was er gelach. Geen ongemak. Geen onuitgesproken woorden.
Toen de kinderen hun cadeaus openden, begreep ik: ik had al vrede gesloten. Niet omdat mijn ouders het verdienden, maar omdat ik het nodig had.
Ik was gestopt met het najagen van een goedkeuring die nooit vrijelijk was gegeven.
Mijn familie was vanaf nu gebaseerd op respect, zekerheid en onvoorwaardelijke liefde.
Die avond, toen het huis eindelijk stil werd, ging ik zitten met een kop thee, omringd door foto’s, niet bij elkaar passende dekens en eenvoudige souvenirs.
Het leven dat ik had opgebouwd was niet perfect.
Maar het was van ons.
En soms is het beste kerstcadeau niet het cadeau dat je krijgt…
Maar degene die we onszelf bieden: vrede, grenzen en de vrijheid om zelf te kiezen.
