niet open.
Hij klopte. Sleutel geprobeerd. Niets.
Toen zag hij de envelop die op de deur was geplakt, zijn naam duidelijk op de voorkant geschreven.
Binnenin zaten de echtscheidingspapieren.
Een kopie van het verkoopcontract van het huis—vanaf het begin op mijn naam geregistreerd.
En een kort briefje, geschreven met een kalmte die ik jaren had gekost om te vinden:
« Ik heb de planten water gegeven.
Ik heb voor het huis gezorgd.
Nu zorg ik goed voor mezelf.
Welkom terug in de realiteit. »
Zijn gezicht werd bleek.
Zijn moeder zei niets.
De meesteres deed een stap achteruit, eindelijk beseffend waar ze stond.
Ik keek vanuit mijn auto aan de overkant toe, en voelde iets wat ik in dat huwelijk nog nooit had gevoeld:
Vrijheid.
Ze vertrokken naar het paradijs in de overtuiging dat ze iemand achterlieten.
Maar uiteindelijk was de enige die echt ontsnapte… was ik.
