In de weken voorafgaand aan haar dood begon Laura zich vreemd te gedragen. Ze bleef vragen of ik naar de voorlezing van het testament zou gaan, alsof ze hoopte dat ik nee zou zeggen.
Mijn lichaam gaf me alarmsignalen die ik niet kende. Benauwdheid op de borst, kortademigheid, koude nachtzweten. Ik schreef alles toe aan stress.
Op de ochtend van het voorlezen van het testament wist ik dat er iets mis was. Een verpletterend zwaarte op de borst, trillende handen, een doffe pijn.
Minder dan een uur later lag ik op de vloer van de woonkamer, stervend, terwijl mijn familie gedachteloos toekeek.
Laura stond vooraan in de kamer en begroette gasten als een huisvrouw. Er gingen gemurmel rond: zij werd gefeliciteerd met haar toewijding, ik werd berispt voor mijn afwezigheid.
Toen de pijn me trof, bruut en meedogenloos, smeekte ik: « Bel een ambulance. »
Laura griste mijn telefoon van me af en beval mijn moeder niets te doen.
Mijn moeder gehoorzaamde.
Ik zakte in elkaar. Mijn ademhaling was chaotisch. Mijn hart gaf het op.
Wat niemand wist, was dat de buurvrouw van mijn vader, mevrouw Eleanor, alles vanaf de ingang had gezien. Ze belde zonder aarzeling 112.
De sirenes waren het laatste geluid dat ik hoorde voordat ik onderging.
In het ziekenhuis werd de diagnose gesteld: ernstige hartproblemen. Nog een paar minuten, en ik had het niet meer kunnen doen.
De arts keek me aan en zei kalm: « Alles staat vastgelegd in uw dossier. De vertraging in de redding. Getuigenis. Als je het ooit nodig hebt, bestaat dat bewijs. »
In de gang nam hij Laura apart en zei zes woorden tegen haar:
« Ze is bijna gestorven door jou. »
