Verdriet kent vele gedaanten.
Soms schreeuwt het.
Soms breekt het je open.
En soms is het stil.
Pijnlijk achter droge ogen.
Opgevouwen in brieven die niemand ooit had mogen lezen.
Ik geloofde ooit dat liefde zichtbaar moest zijn om echt te zijn.
Maar ik heb geleerd dat sommige van de meest oprechte vormen van liefde stil zijn. Verborgen. Gedragen als een pantser — niet om jezelf te beschermen, maar om iemand anders te behoeden.
Sams stilte was geen afwezigheid.
Het was liefde.
Diep begraven.
Zwaar gedragen.
En toen ik eindelijk die stille liefde hoorde… vond ik iets terug wat ik onderweg was kwijtgeraakt:
vrede.
