Twee uur later kwam Sarah thuis. Uitgeput. Ik vertrok, de brief in mijn zak houdend, en mezelf vertellen dat ik hem hem later zou geven. Angst deed me terugtrekken.
Die nacht kwam er een ambulance.
Vanuit mijn raam zag ik de blauwe en rode knipperende lichten Emily meesleuren. De volgende dag hoorde ik dat ze in coma was geraakt. Drie dagen later overleed ze.
Ik was aanwezig bij de begrafenis. Ik huilde tot mijn keel brandde. Achteraf, bij Sarah’s, fluisterden mensen over de borden op tafel. Ik zat daar, de brief brandde nog steeds in mijn zak.
Toen bijna iedereen vertrok, gaf ik het aan hem.
Sarah heeft het gelezen. En er brak iets in haar.
« Arthur… Heb je het aan Emily voorgelezen? »
Ik heb opgebiecht. Alles. Analfabetisme. De leugen.
Dus las Sarah hardop.
In de brief stond dat zijn vader in de stad was. Waar hij op wachtte tijdens het diner op de 4ee Tot zes uur. Dat hij voor altijd weg zou zijn als hij geen antwoord had. Dat hij gewoon nog één keer haar hand wilde vasthouden.
Drie dagen te laat.
Emily is ondertussen overleden. Haar vader vertrok overtuigd dat ze hem niet wilde.
Daarna leefde ik eigenlijk niet meer. Ik ben mijn baan kwijt. De buren stopten met praten tegen me. Maar niets overtreft wat ik mezelf elke avond aandoe.
Om drie uur ‘s nachts zie ik dit diner weer. Een man die op zijn horloge kijkt. Die wacht. Dan staat hij op en vertrekt.
En Emily, in het ziekenhuis, die de deur in de gaten hield.
Ik heb vorig jaar leren lezen. De eerste tekst die ik alleen las, was die gegraveerd op een kleine steen bij zijn graf.
« Het spijt me. »
Maar de doden lezen niet.
Als je een geheim verbergt uit schaamte, vertel het dan. Stilte vernietigt. Ik ben daar het bewijs van.
Mijn naam is Arthur. Ik kan nu lezen.
En ik zou alles geven om terug te gaan naar die dinsdag in november en gewoon te zeggen: « Ik weet het niet. »
