Ik stond op, onder het bloed, maar vreemd kalm. Ik begreep dat het voorbij was. Zeker weten.
Ik fotografeerde mijn verwondingen, belde de politie en daarna de hulpdiensten. Ik pakte een tas, nam al mijn documenten mee en belde mijn advocaat.
De politie arriveerde. De hulpdiensten noteerden de verwondingen. De getuigen waren erbij. Darren werd aangeklaagd voor huiselijk geweld.
Mijn vader greep toen in. Rustig, ijzig. Hij nam Darren mee naar buiten. Wat er daarna gebeurde was zijn eigen zaak en zijn eer als vader.
Ik heb een klacht ingediend. De volgende dag kreeg ik een medisch attest en daarna een contactverbod.
Ik vroeg om een scheiding wegens geweld.
Darren probeerde een deel van mijn appartement op te eisen. De rechter wees zijn verzoek zonder aarzeling af: het eigendom behoorde exclusief mij toe.
Eleanor bleef lastigvallen, lasteren. Ik heb een klacht ingediend. Ze werd tot orde geroepen.
Enkele maanden later werd de scheiding afgerond. Geen gedeeld eigendom. Geen cent voor Darren.
Ik ben op het werk gepromoveerd. Ik heb mijn appartement opnieuw ingericht. Ik ademde.
Vandaag woon ik alleen op deze plek die ik heb verdiend door mijn werk en doorzettingsvermogen. Veilig. In vrede.
Ik heb één belangrijk ding geleerd: tolereer nooit misbruik. Geef nooit toe aan chantage. En vergeet nooit je eigen waarde.
Mijn appartement is van mij gebleven. Mijn leven ook. En vanaf nu zal niemand meer voor mij beslissen.
