Ik glimlachte.
« Ja, » zei ik. « Nu weet ik het. »
Het leuke aan je eigen waarde kennen is dat het je niet minder romantisch maakt. Alleen aan wie je deze affaire aanbiedt, verandert dat.
Ik vind het nog steeds leuk om kleine verrassingen te plannen. Ik herinner me nog steeds de kleine details die mensen delen. Ik geloof nog steeds in het besteden van inzet voor de mensen om wie ik geef.
Het verschil is dat ik tolerantie niet langer verwar met waardering.
Als iemand nu met zijn ogen rolt als ze mijn inspanningen horen, doe ik niet harder mijn best om ze voor me te winnen. Ik trek me terug. Die energie bewaar ik voor iemand die er echte betekenis in ziet – een oprechte uiting van liefde, niet een wanhopig smeekbede om goedkeuring.
Soms denk ik aan mijn ex-vrouw en vraag ik me af of ze gevonden heeft wat ze zocht. Iemand die zijn gevoelens zorgvuldig verbergt. Iemand die om haar geeft, maar stil, op een manier die haar niet stoort.
Misschien wel.
Hoe dan ook, het gaat mij niets meer aan.
Mijn zorg is wat voor man ik wil zijn.
Een man die een kamer binnenkomt en niet meteen op zoek is naar manieren om nuttig te zijn, om te kunnen blijven. Een man die een romantisch diner kan koken zonder bewijs van zijn waarde te hoeven hebben. Een man die begrijpt dat respect de basis is en romantiek een sieraad is – en niet andersom.
Ik werd bespot toen mijn vrouw mijn vijfjarige huwelijksaffaire zielig noemde. Een tijdlang geloofde ik haar. Ik dacht dat ik misschien het probleem was, dat de wens om luid en consequent te liefhebben een karakterdefect was.
Nu weet ik beter.
Het is niet zielig om kaarsen op tafel te zetten, jubilea te herdenken of koffie mee te nemen naar bed.
Het is zielig om in een relatie te blijven waarin je liefde als een grap wordt behandeld.
Het is zielig om iemand te smeken om te nemen wat je vrijwillig aanbiedt terwijl ze zitten en oordelen over hoe je overdrijft.
Weggaan was niet zielig.
Het was het meest romantische wat ik ooit had gedaan — voor mezelf.
Deze keer heb ik alleen de goedkeuring nodig van de persoon die ik in de spiegel zie als ik aan het eind van de avond de kaars uitblaas.
