“Dit is hoe het gaat werken,” kondigde ik aan de zaal aan.
« Victoria, je verlaat het landgoed in Malibu over dertig dagen. Je hebt het Hamptons-huis. Ga daarheen. Het is meer dan je verdient. »
« Connor, Ashley. De trustfondsen zijn royaal. Verspil ze niet. »
« Arthur, » knikte ik naar de advocaat. « Voer de clausule van het liefdadigheidsfonds uit. »
Arthur glimlachte. « Met plezier. »
Ik keek terug naar het gezin.
Ik doneer 90% van Richards liquide middelen aan een stichting voor vrouwen die slachtoffer zijn geworden van financieel misbruik en fraude. Het bedrijf zal worden geherstructureerd. We schakelen over op groene energie. Het jacht staat al te koop.
« Je verbrandt zijn nalatenschap! » schreeuwde Victoria.
« Ik corrigeer het, » zei ik. « Richard was een haai. Ik zorg ervoor dat hij in zijn dood iets goeds doet. »
Hoofdstuk 5: Het vertrek
Ik liep de bibliotheek uit. De stilte achter me was zwaar, vervuld van het besef dat een leven van luxe in mist verdween.
Victoria rende achter mij aan de gang in.
« Wacht! » riep ze. Ze greep mijn arm. « Hou je van hem? Heb je ooit echt van hem gehouden? »
Ik bleef staan. Ik keek naar haar hand op mijn zwarte mouw tot ze me losliet.
Ik dacht aan de jongeman met vet onder zijn nagels die vroeger met me in de keuken danste. Ik dacht aan de man die zijn ziel verkocht voor een tijdschriftcover.
« Ik hield van de man die hij was, » zei ik zachtjes. « Ik heb dertig jaar geleden om hem gerouwd. De man die je vandaag hebt begraven… hij was gewoon een vreemde met een chequeboekje. »
« Waarom ben je gekomen? » fluisterde ze. « Je had de advocaat gewoon kunnen laten bellen. Waarom ben je hierheen gekomen? »
Ik zette mijn hoed recht. Ik trok de zwarte kanten sluier weer over mijn gezicht, om mezelf af te schermen van haar wereld.
« Omdat, » zei ik, mijn stem echode door de grote hal. « Ik wilde er zeker van zijn dat hij echt dood was. Geesten hebben de nare gewoonte om je te achtervolgen als je niet oplet hoe ze de grond ingaan. »
