Mijn man maakte me midden in de nacht wakker toen ik zwanger was – zijn reden zorgde ervoor dat ik de volgende ochtend een echtscheiding aanvroeg

Het is nu twee dagen geleden dat ik het moeilijke besluit nam om een ​​echtscheidingsprocedure te starten. Daniel bombardeerde mij met excuses en beloften van verandering, maar het was te laat. De schade is aangericht en mijn gevoelens zijn onherstelbaar gekwetst.

Ik ben tot het besef gekomen dat ik mijn emoties niet licht moet opvatten of ermee moet spelen. Het is hoog tijd dat Daniel dat ook beseft.

Wat zou jij doen als jij in mijn schoenen stond? Zou jij de controle nemen, prioriteit geven aan jouw veiligheid en welzijn en jouw kind beschermen tegen de giftige invloed van iemand die niets om jouw gevoelens of welzijn geeft? Of zou je ervoor kiezen om te vergeven en vergeten, in de hoop dat de dingen op magische wijze beter zouden worden?