« Ava, het is oneerlijk tegenover iemand. Je bent wreed en dit moet stoppen, » zei ik.
Ze sloeg haar armen over elkaar en staarde me aan. « Je staat altijd aan hun kant. Misschien moet ik gewoon weggaan zodat jullie allemaal gelukkig kunnen zijn. »
Haar woorden deden pijn, en uiteindelijk floepte ik eruit: « Als je onze familie niet kunt respecteren, breng je Kerstmis niet met ons door. » Toen ze hoorde dat ze dit jaar niet met Kerstmis kon komen, stortte alles in.
« Jij bent de slechtste moeder ter wereld! Op een dag zul je er spijt van krijgen! » riep ze, waarna ze haar kamer in snelde.
Laten we vooruitspoelen naar de avond na het argument. Later, om twee uur ‘s nachts, werd ik wakker van een zoemende telefoon. Een onbekend nummer belde me vijf keer voordat ik eindelijk opnam. Aan de andere kant hoorde ik een vreemde mannenstem: « Denk je dat je je dochter gewoon kunt verlaten en ermee wegkomt? »
Ik verstijfde. « Wie is daar? »
De man lachte grimmig. « Een vriend die denkt dat je een wake-up call nodig hebt. »
Doodsbang hing ik op en keek naar Ava, maar haar bed was leeg. Ik belde haar meteen, en ze nam op na de tweede piep.
« Ava, waar ben je?! » vroeg ik.
Ze klonk gemakzuchtig. « Maak je geen zorgen, ik ben veilig. Misschien begrijp je nu wat voor vreselijke moeder je bent. »
Het bleek dat Ava naar het huis van haar vader was gegaan zonder mij iets te vertellen. Ze nam mijn kerstdreigementen en maakte er een tranerig verhaal van voor hem, die deze vreemde man – zijn broer – belde om mij bang te maken.
Jason was woedend toen hij hiervan hoorde en belde Ava’s vader om de zaak op te helderen. Ondertussen noemt mijn familie me uit, noemt me wrede woorden omdat ik Ava verbied Kerstmis te vieren, en zeggen ze dat het mijn plicht is om onvoorwaardelijk van haar te houden, zelfs als ze moeilijk is.
Nu voel ik me gevangen. Ik hou van mijn dochter, maar haar gedrag is niet te controleren. Jason zegt dat ik de juiste beslissing heb genomen en dat Ava rauwe liefde nodig heeft, maar mijn moeder belde me huilend en zei dat ik mijn dochter van me af duwde. Ava weigert nog steeds haar excuses aan te bieden en staat erop dat ik voor mijn « nieuwe familie » kies in plaats van voor haar.
Ben ik te ver gegaan, of was het noodzakelijk voor het welzijn van iedereen die erbij betrokken is?
