De vergeving was niet onmiddellijk. Dat is het nooit.
We hebben langzaam weer opgebouwd. Zonder illusies. Met woorden, deze keer. Echte.
Zijn moeder bood zijn excuses aan. Ik stel grenzen. De mijne.
We kregen een tweede kind. Daarna een gewoon leven, bestaande uit vermoeidheid, ruzies, gelach en compromissen.
Tien jaar later vernieuwden we onze geloften. Zonder tolk. Zonder opgelegde stilte.
Tegenwoordig zijn onze kinderen volwassenen. Onze kleinkinderen rennen rond in de tuin.
En we zijn er nog steeds.
Soms denk ik terug aan deze keuken. Op dat precieze moment dat alles instortte.
Ik vraag me af hoe mijn leven eruit zou zijn geweest als ik was weggegaan.
Ik heb geen definitief antwoord.
Maar het is mijn leven. De keuze die ik heb gekozen. Degene die ik blijf kiezen.
