Service annuleren.
Een bericht waarschuwde dat het systeem zou piepen als de verbinding verbroken werd. Laat het maar huilen. Muren zouden moeten weten wie ze bewaakte.
Op de bestuurdersstoel vertroebelde de stoom mijn adem. De radio telde de middernachten van vreemden af. De mijne had al op de deur geklopt.
Terug op de weg werd de sneeuw dikker. De achterlichten voor me gloeiden als sintels. Ik legde de telefoon met het scherm naar beneden. Laat de stilte eindelijk eens klinken.
Thuis stapelde ik de cadeaus bij de deur. Mousserende wijn stond op het aanrecht. Ik kookte ramen, at staand en voelde me lichter dan welke feestmaaltijd dan ook.
Om 11:45 uur ging mijn telefoon. Melissa, Travis, en toen allebei als wekkers. Ik liet ze rinkelen. Voicemails stapelden zich op, tandenloos.
Middernacht verliep rustig. Ik sliep diep. De beste in maanden.
De nieuwjaarsochtend brak scherp en zilverachtig aan. Berichten leken wanhopig en klein. Berichten smeekten om ‘misverstanden’. Sommigen noemden me kleinzielig. De gebruikelijke dans. Schuldgevoel met een twist.
Ik nam een slok koffie. Bladerde door de bonnetjes. Annuleringsbevestigingen. Dossiernummers. Bewijs van een nieuw leven.
Mijn appartement voelde breder, rustig en afgelijnd aan. Ik schreef één zin in mijn aantekeningen: Ik geef wat ik wil, niet wat er gevraagd wordt.
Toen douchte ik, verschoonde de lakens en opende de ramen. Koude lucht stroomde naar binnen als eerlijkheid. Ik had hun woorden niet nodig. Ik had mijn tekst nodig.
De telefoon zoemde weer. Ik draaide hem om. De waterkoker zong. Buiten zoemden de elektriciteitskabels door de sneeuw. Ik stemde af op mijn eigen signaal.
Ik was niet wreed. Ik heb gewoon het tabblad gesloten.
Deel 4: Het verontschuldigingsspel
Vijf dagen later verscheen ze. Geen waarschuwing, alleen een gezicht vol rimpels van een slechte nacht. Ik gluurde door het kijkgaatje. Ze keek in haar spiegelbeeld, oefende een holle glimlach en klopte aan.
Ik opende de deur half. Koude lucht trok tussen ons in.
“Kunnen we praten?” Haar stem was zacht.
Ze begon met luchtige excuses. « Ik was die avond overweldigd. Presenteren is zwaar, weet je. Travis… »
Ik bleef stil. Zij vulde de leegte.
« Het was niet persoonlijk, » zei ze. « Het was de sfeer, de timing. »
« Je zei ‘alleen familie' », antwoordde ik.
Haar lippen verstrakten. « Sarah, je weet wat ik bedoel. Ik heb gehoord wat je zei. »
Ze schakelde over op praktische zaken. « Telefoons staan uit. De beveiliging piept. De verzekering is om middernacht verlopen. We zijn kwetsbaar. »
“Dat waren cadeautjes,” hield ze vol.
« Tijdelijke hulp, » corrigeerde ik. « Die is te lang gebleven. »
Haar ogen vulden zich met tranen. Tranen op commando. « Je straft me. »
« Ik bepaal de voorwaarden. »
Ze keek naar de cadeaus die nog steeds bij de deur lagen. « Kunnen we opnieuw beginnen? Zonder de transacties? »
« Dus je ziet ons liever zinken? » vroeg ze met een hardere stem.
« Ik wil liever dat we echt zijn. »
Ze probeerde haar charmes. « Ik heb iedereen verteld dat je zou komen. Je zei dat ik geen familie was. » Ze deinsde terug. « Ik beschermde je tegen drama. »
« Jij hebt het drama veroorzaakt. »
« Travis was dronken, » zei ze. « Zijn berichtje was niet serieus. »
“Dronken woorden dragen nuchtere waarheden in zich.”
Ze sloeg haar armen over elkaar. « Dus je bent klaar met ons? »
« Ik ben klaar met de brandwonden. »
De stilte duurde lang. Een ploeg schuurde buiten. Mijn waterkoker tikte. Haar telefoon zoemde. Ze negeerde het.
“Mensen zullen praten, Sarah.”
“Dat doen ze altijd,” zei ik.
